N.E.P.A.L – Never End Peace And Love

Drie dagen jungle in Chitwan. Als echte rangers reden Lauren en ik op olifanten, voeren we ’s ochtends vroeg met een kano tussen de krokodillen en slopen we door de jungle op zoek naar neushoorns en tijgers. Helaas, geen neushoorn of tijger voor ons. Enkel een bang hertje. Maar dat mocht de pret niet drukken, want de wijn smaakte goed en we konden gelukkig even bijkomen van alle drukte van de weken ervoor.

11 november 2013, weer een heel ander stukje Nepal. De jungle en het chaotische, lawaaierige Kathmandu hebben we ingeruild voor het pittoreske (maar toch wel toeristische) Pokhara. Met het Phewa-meer als centrum wanen we ons even in Noord-Italië, Lago di Garda. Dan lijkt thuis toch ineens heel dichtbij. Eén klein verschil: aan het Gardameer is het voornamelijk ontspannen, hier aan het Phewa-meer staan we aan de vooravond van onze 5-daagse Poonhill/Annapurna Panorama view trek! Omdat we stiekem toch nog in de ontkenningsfase zitten hebben we onszelf getrakteerd op een Mojito voor wat moed, maar omdat we er niet meer onderuit kunnen toch ook maar een pasta voor de koolhydraten.

En toen was het 12 november 2013, 07.00 uur: onze dag van de arbeid! Efficiënt als we zijn hebben we enkel ons day-packje ingepakt, geen Sherpa voor ons! En ook geen pyjama, want dat wordt te zwaar… Op naar de bergen!

Samen met onze gids begonnen we na een stevig ontbijt aan onze eerste klim: de trap. De Nepalezen hadden het “waanzinnige” idee om de trekking voor toeristen iets makkelijker te maken door de ongebaande paden te vervangen door stenen traptreden. Gelukkig is de gids gezellig en Nepalees sloom, dus het tempo zit er goed in. NOT. Maar daar moeten we voor een eerste dag misschien maar blij mee zijn..! De ervaring leert dat het zijn van fitte berggeitjes toch wat tegenvalt. Het tempo van een heilige koe bevalt ons beter. Het uitzicht is wel echt fantastisch! Met het zicht op besneeuwde bergtoppen is het omhoog lopen toch stukken leuker.
Na zes uur lopen kwamen we aan bij ons guesthouse. De douche is (erg) warm, maar de rest is koud… Als twee ijsblokjes hebben we ons de hele avond (lees vanaf 16.00 uur) warm proberen te houden bij een ouderwets houtkacheltje. Maar de sfeer zit er nog goed in en ons motto staat nog steeds! Vooral na het “bestellen” van twee dekens p.p.. Want inmiddels is duidelijk geworden dat ons efficiënt inpakken toch niet helemaal efficiënt was. Drie T-shirtjes en een broek wegen niet op tegen het Nepalese bergklimaat..

Na het eerste nachtje bibberen stond de “zwaarste” dag van de trekking voor de deur. Na een afdaling van een uur (dat voelt redelijk nutteloos..) konden we weer 2,5 uur traplopend naar boven. Gelukkig konden we tijdens de 1,5 uur durende lunch bijtanken en genieten van het gave uitzicht. De 2,5 uur daarvoor hebben we namelijk enkel onze eigen voeten als uitzicht gehad.
Voor part 2 van deze dag hadden we ons verheugd op een iets relaxtere wandeltocht. Helaas, door het gebrekkige Engels van onze gids hadden we één mountain ‘gemist’. Wéér steil omhoog traplopen, YEAH!
Bij ons guesthouse a.k.a ski-hutte aangekomen waren we alles na twee bier snel vergeten. Met de besneeuwde bergtoppen (wederom) op de achtergrond, iedereen dik ingepakt (behalve wij) en “skistokken” in de hand waan je je in een klein ski-dorpje. Best gezellig, de avond doorbrengen met het gehele guesthouse rondom een klein houtkacheltje.

Dag 3, een latertje. 8.30 uur vertrekken vanuit Tarapani. Bergje op, bergje af x3. Onze gids slentert achter ons aan. Misschien zijn we toch fitter dan we dachten?! Of hij is stiekem een heel goede Bollywood-acteur die ons een goed gevoel wil geven… Een andere reden voor zijn geslenter zou kunnen zijn dat de wietplantjes hier gratis en voor niets wild langs het pad groeien. Naar het schijnt is dit een ‘side-business’ van menig gids. Onze gids duikt dan ook iets te regelmatig de bosjes in om te plassen…

Na een easy trekking dag én fotoshoot (je moet iets voor de variatie) kwamen we aan bij guesthouse nummer drie. Inmiddels zitten we al redelijk hoog en bang gemaakt voor de komende kou hebben we toch maar twee dikke leggings aangeschaft en ons weer twee dekens p.p. toegeëigend. Rondom het houtkacheltje nog wel vrienden gemaakt met een groep Italianen die ons voor morgenochtend warme kleding hebben beloofd. Hopelijk komen ze hun belofte na. In een vest met -5 bovenop een winderige berg is natuurlijk niet erg aantrekkelijk… Met deze gedachte in ons achterhoofd smaakte de hot chocolate met rum extra lekker.

15 november 2013, 04.30 uur. Poonhill here we come! Na het aantrekken van de beloofde thermokleding en een klim in het donker, maar mét de meest heldere en overweldigende sterrenhemel ever bereikten we na 45 minuten ons doel van de trekking: Poonhill.
Rond 06.15 uur kwam eindelijk de zon op, WAUW! Met een roze gloed ontwaakten de besneeuwde bergtoppen van de Himalaya. Zo vet! Zó vet, dat moesten we natuurlijk even goed op de gevoelige plaat vastleggen. Het resultaat was een 2 uur durende fotoshoot en een ietwat verveelde gids die keek alsof hij op dit soort momenten toch liever met mannen een trekking doet… Maar we staan erop hoor, inclusief Nepal-shirtje!

Op naar beneden. Nu we het hoog(s)tepunt gezien hadden konden we niet snel genoeg beneden zijn. Dit ontaarde in een race naar het dal en met flinke pas liepen we 2 dagen in 1. Poonhill check! Terug naar Pokhara bleek echter een grotere uitdaging. Bij het eindpunt aangekomen besloten we op initiatief van onze gids ook maar meteen de taxi terug naar Pokhara te nemen. Ook dit keer was de kortste route dwars door de rivier. Echter, waar we de vorige keer nog hoog en droog op het dak van een bus zaten, zaten we nu laag en nat op de achterbank van een mini Suzuki. Toch aangekomen aan de overkant volgde het volgende obstakel: een steile berg met losliggende stenen, duwen maar! Deze opeenstapeling van obstakels leidde natuurlijk maar tot één ding: motor kapot. Na 60 minuten wachten langs de weg met een taxichauffeur die hopeloos probeert de motor toch nog aan de praat te krijgen was het geduld van onze gids eindelijk op. Tijd voor een 1,5 uur durende tochtige busrit (dat krijg je als de deuren niet dichtgaan) naar Pokhara. Daar aangekomen hebben we ons de rest van de avond te goed gedaan aan een welverdiend feestmaal, om vervolgens moe maar voldaan naar bed te gaan!

De volgende dag hebben we voor het eerst sinds onze aankomst in Nepal uitgeslapen (09.30 uur, héérlijk). De rest van de dag lekker gechilled aan “Lago di Pokhara”. Dat beetje chillen konden we wel gebruiken want de dag erna stond de volgende “experience” al weer op het programma: paragliden. Suuuuuper gaaf! Inclusief loopings en trucjes en met wederom de besneeuwde bergtoppen als uitzicht was het te gek! Alleen jammer dat ik de rest van de dag last had van ‘motion sickness’… Maar afijn, het was het driedubbel waard!
Na een vluchtig bezoek aan Tashiling Tibetan Community (een Tibetaans vluchtelingenkamp, opgezet met hulp van SOS Kinderdorpen) keerden Lauren en ik op 18 november 2013 terug naar Kathmandu.

En dan opeens is daar de dag van vertrek. Uitgezwaaid door de gehele familie Shrestha, inclusief de aanwezige vrijwilligers, was het vertrek een feit. Op naar Kathmandu airport! Het goodbye werd in de taxi vergezeld door een gezellig (lees: dramatisch) Nepalees deuntje. Hoewel ik het jammer vind om Nepal te verlaten, weet ik dat ik er een nieuwe (Nepalese) familie bij heb. Die gedachte maakt het weggaan een stuk gemakkelijker… Tenslotte heb ik nu altijd ‘iets’ om naar terug te keren. Na nog één keer hard mijn hoofd te hebben gestoten in de mini Suzuki, een afscheidscadeautje wat niet nodig was geweest, maar wel erg kenmerkend is voor Nepal, was het tijd om het land te verlaten.

Wat was het een ervaring! Nepal: een kleurrijk land door de mensen, de kleding, de Tibetaanse wensvlaggetjes, de stoepa’s en monasteries.
Nu, hier in Vietnam, besef ik des te meer hoe authentiek Nepal is en hoe bijzonder het is geweest om voor heel even deel van de community uit te mogen maken. Een onvergetelijke bumpy ride!


N.E.P.A.L – Never End Peace And Love.

Foto's zijn eindelijk te bewonderen via :):
https://www.facebook.com/media/set/?set=a.636344293093930.1073741828.100001550954618&type=1&l=3e29d6b75a


PS. Om het hoofdstuk 'Nepal' (voor nu) definitief af te sluiten wil ik iedereen nogmaals heel hartelijk danken voor alle hulp, ingezamelde spullen (met name dank aan mijn oude basisschool, bedankt juffie!) en donaties voor het weeshuis.
Op dit moment is het weeshuis waar Lauren en ik gewerkt hebben bezig met een geldinzamelingsactie voor de financiering van een eigen huis. Mocht je interesse hebben, kijk dan eens op de volgende link:
https://fundly.com/an-orphan-home-in-nepal#comments
en/of
https://www.facebook.com/joininghands.nepal1?fref=ts