Same same, but different
Door: Linda
Blijf op de hoogte en volg Linda
22 November 2013 | Vietnam, Ho Chi Minhstad
Op 22 november 2013 begon part II van mijn reis: Vietnam. Na een paar dagen gescheiden te zijn geweest stond het weerzien met Lauren op Ho Chi Minh Airport gepland, gezellig!
Ik zou een paar uur eerder aankomen en zat al met smart te wachten tot Lauren zou landen. Er leek echter één kink in de kabel: Lauren was van de radar verdwenen… Bij mij begonnen, na 6 uur turend naar het arrivalboard te hebben doorgebracht zonder enige informatie (het vliegtuig stond gewoonweg nergens vermeld!), de zenuwen toch wel een beetje te komen. Vooral toen ook de mevrouw achter de balie geen duidelijk antwoord kon geven op de vraag waar het vliegtuig was: ‘Maybe up, maybe down..’ Inmiddels was Lauren al een paar uur rondjes aan het vliegen in de lucht, maar dat wist ik natuurlijk niet.
Afijn, na 15 gemiste oproepen (als haar telefoon in ieder geval nog zou connecten zou ze wel niet neergestort zijn) en uren later verscheen Lauren uiteindelijk toch in de arrivalhal. BAM! Let’s get Vietnam started!
De eerste drie dagen hadden we gepland in Ho Chi Minh om even te acclimatiseren. Het is hier namelijk HEET. De dikke leggings die voor de Nepalse nachten geen overbodige luxe waren zijn linea recta de prullenbak in verdwenen. Héél vervelend en erg jammer, ze waren namelijk ontzettend charming…
Daarnaast was de omslag van onderontwikkeld naar toch best wel ontwikkeld ook even wennen. In Vietnam kom je meer in de relaxmodus, terwijl het in Nepal soms meer de overlevingsmodus was. Warme douches i.p.v. koude, eten met stokjes i.p.v. met je rechter hand, geasfalteerde wegen i.p.v. over hobbels, gaten en zand en er is zelfs op veel plekken toiletpapier. Wat een luxe, te gek! Door de vele Franse invloeden en Westerse restaurants komt Europa opeens een stuk dichterbij.
Om de connectie met Azië terug te vinden hadden Lauren en ik het briljante idee om Chinatown in Ho Chi Minh even te bezoeken. Dat ‘even’ resulteerde in een 3-4 uur durende wandeltocht door de nou niet echt interessante straten van Ho Chi Minh én met als beloning een nat pak. Het regenseizoen kent hier namelijk een kleeeeeein doch heftig staartje.
Gelukkig brengt het eten ons terug in Vietnam. In kleine, lokale, TL-verlichte ‘restaurantjes’ genieten we van noodlesoepen en spring rolls. De rode draad van Vietnam is geboren: eten!!!
Na drie dagen zweten in Ho Chi Minh besloten we om het land van zuid naar noord door te crossen. Onze volgende stop was Dalat. In een heuse sleeping bus zit/lig je gezellig opgebaard met naast en boven/onder je snurkende en kakelende Vietnamezen. Beregezellig dus!
In Dalat aangekomen kregen we voor een prikkie een masterbedroom met twee enorme bedden. Dit compenseerde de hokjes uit de bus meer dan prima en als twee zeesterren hebben we de bedden dan ook goed beslapen!
Een ander hoogtepunt van Dalat was de wijn, ‘Dalat-wine’. Deze hebben we ontdekt en vervolgens veelvuldig geproefd.Rode draad nummerrrrrrr twee!
Om niet enkel te genieten van onze master bedroom terwijl we wijntjes aan het wegtikken waren, maar om ook wat nuttigs te doen (je bent er tenslotte nu toch…;) ) zijn we met een ouderwets stoomtreintje naar Trai Mat gegaan om daar het kleine dorpje te bezoeken. Onze medepassagiers waren twee hilarische Franse, iets oudere stellen die ons eigen entertainmentteam vormden. Aangekomen in het dorpje pikten we nog net het einde van een Cao Daidienst mee. Deze ongewone godsdienst geeft een nieuwe interpretatie aan de drie belangrijkste religieuze stromingen van Vietnam; Boeddhisme, Taoïsme en Confucianisme. Cao Dai gelooft in ‘goddelijke geesten’ die tijdens seances contact maken met priesters. Het ongewone zit hem voornamelijk in de goddelijke geesten met wie zij contact maken. Hiertoe behoren namelijk Jeanne d’Arc, Louis Pasteur en Charlie Chaplin. Best Bijzonder…
Onze volgende bestemming was Mui Ne. Dit keer geen sleepingbus, maar helaas had de chauffeur wat haast dus ook geen stop tussendoor. En als je dan moet plassen, oef….
Gelukkig verzachtte de gedachte aan eindelijk weer eens strand onze overvolle blaas. Echter, nadat we in Mui Ne waren aangekomen en helemaal zin hadden om onze bikini’s uit de backpack te halen: regen. Heel veel regen. Helaas was ook hier dat kleeeeeeeine staartje van het regenseizoen aanwezig… Maar ach, het hoort bij Azië, dus om onze tijd toch ‘nuttig’ te besteden hebben we de rode draad maar weer opgepakt. Dit keer stond een zeebanket op ons menu, met natuurlijk rode draad nummer 2. Vis moet tenslotte zwemmen.
Het toeristische Vietnam begon ons steeds beter te bevallen, dus als echte toeristen konden we een jeepsafari naar de bekende red & white sanddunes natuurlijk niet overslaan.
Stop 3: Nha Trang.
Nha Trang en omgeving hebben we door middel van een rit met twee onwijs grappige easyriders: ‘sit down and relax, it is very easy’, onveilig gemaakt. Na uren cruisen door de omgeving hebben we de rit afgesloten met een bezoek aan een spa(‘tje). Als twee shrekjes hebben we ons heerlijk ondergedompeld in een modderbad. Te leuk! Die modder beviel ons eigenlijk zo goed dat we, mede dankzij onze fotoshoot (wat nog best lastig is met één moddervrije hand), de toegestane 15 minuten ruimschoots hebben overschreden.
Helemaal zen konden we onze trip door Vietnam vervolgen naar Hoi An.
Hoi An is op de toeristische route nog één van de weinige authentieke Vietnamese plaatsjes. Met kleine straatjes, overal lampionnen en leuke winkeltjes hangt er een ontzettend gezellige en ontspannen sfeer.
Op de lokale markt hebben we jurken en jasjes op maat laten maken, iets waar Hoi An bekend om staat. Het resultaat is top!
Ook hadden we al snel een aantal Vietnamese BFF’s die ons van de lokale markt naar hun kraampje hadden gekidnapped om een manicure, pedicure én massage te geven. We moeten toegeven, het was goed! En de vrouwtjes waren reuze aardig. De rest van ons verblijf in Hoi An doken ze continue ergens op om gezellig een praatje te maken en ons te entertainen. Het vrouwtje van de massage bleek zelf net zo pittig als haar massage. Zij heeft Lauren nog drie dagen achtervolgd met coconut-bakjes omdat Lauren deze slechts één seconde een blik waardig had gegund. Gelukkig heb ik haar kunnen afpoeieren door samen met haar, inclusief Vietnamees hoedje, op zoek te gaan naar nieuwe slachtoffers voor haar massage ;-). Het was hilarisch om drie dagen met deze vrouwtjes te zijn. Zonder schaamte zijn ze ontzettend open, vooral met vrouwen onder elkaar. Soms zelfs iets té open. Zo riep er één over de lokale markt tegen haar mannelijke klant die met zijn nieuwe broek op zijn knieën stond: “I see I see, you have nothing!” Om ons vervolgens, tot schaamte van de jongen, al schreeuwend en schaterlachend te wenken: “You look, look, he has nothing!”
Omdat we na alle overweldigende indrukken in Nepal toch niet echt onze draai konden vinden in Vietnam en voor Lauren de tijd ook al iets begon te dringen hebben we besloten om samen eerder naar Cambodja te gaan. Omdat we iets te veel nieuwe kleding hadden laten maken in Hoi An werden we budgettair gedwongen de bus te nemen. Gelukkig mét tussenstop dit keer…
Zoals de Aziaten over hun souvenirs zeggen, zeggen wij nu over Azië: ‘Same same, but different’.
Het ene land trekt je meer dan het andere. Ondanks dat hebben we ook in Vietnam weer een top tijd gehad en gaan we vol goede moed door naar Cambodja!
Ik zou een paar uur eerder aankomen en zat al met smart te wachten tot Lauren zou landen. Er leek echter één kink in de kabel: Lauren was van de radar verdwenen… Bij mij begonnen, na 6 uur turend naar het arrivalboard te hebben doorgebracht zonder enige informatie (het vliegtuig stond gewoonweg nergens vermeld!), de zenuwen toch wel een beetje te komen. Vooral toen ook de mevrouw achter de balie geen duidelijk antwoord kon geven op de vraag waar het vliegtuig was: ‘Maybe up, maybe down..’ Inmiddels was Lauren al een paar uur rondjes aan het vliegen in de lucht, maar dat wist ik natuurlijk niet.
Afijn, na 15 gemiste oproepen (als haar telefoon in ieder geval nog zou connecten zou ze wel niet neergestort zijn) en uren later verscheen Lauren uiteindelijk toch in de arrivalhal. BAM! Let’s get Vietnam started!
De eerste drie dagen hadden we gepland in Ho Chi Minh om even te acclimatiseren. Het is hier namelijk HEET. De dikke leggings die voor de Nepalse nachten geen overbodige luxe waren zijn linea recta de prullenbak in verdwenen. Héél vervelend en erg jammer, ze waren namelijk ontzettend charming…
Daarnaast was de omslag van onderontwikkeld naar toch best wel ontwikkeld ook even wennen. In Vietnam kom je meer in de relaxmodus, terwijl het in Nepal soms meer de overlevingsmodus was. Warme douches i.p.v. koude, eten met stokjes i.p.v. met je rechter hand, geasfalteerde wegen i.p.v. over hobbels, gaten en zand en er is zelfs op veel plekken toiletpapier. Wat een luxe, te gek! Door de vele Franse invloeden en Westerse restaurants komt Europa opeens een stuk dichterbij.
Om de connectie met Azië terug te vinden hadden Lauren en ik het briljante idee om Chinatown in Ho Chi Minh even te bezoeken. Dat ‘even’ resulteerde in een 3-4 uur durende wandeltocht door de nou niet echt interessante straten van Ho Chi Minh én met als beloning een nat pak. Het regenseizoen kent hier namelijk een kleeeeeein doch heftig staartje.
Gelukkig brengt het eten ons terug in Vietnam. In kleine, lokale, TL-verlichte ‘restaurantjes’ genieten we van noodlesoepen en spring rolls. De rode draad van Vietnam is geboren: eten!!!
Na drie dagen zweten in Ho Chi Minh besloten we om het land van zuid naar noord door te crossen. Onze volgende stop was Dalat. In een heuse sleeping bus zit/lig je gezellig opgebaard met naast en boven/onder je snurkende en kakelende Vietnamezen. Beregezellig dus!
In Dalat aangekomen kregen we voor een prikkie een masterbedroom met twee enorme bedden. Dit compenseerde de hokjes uit de bus meer dan prima en als twee zeesterren hebben we de bedden dan ook goed beslapen!
Een ander hoogtepunt van Dalat was de wijn, ‘Dalat-wine’. Deze hebben we ontdekt en vervolgens veelvuldig geproefd.Rode draad nummerrrrrrr twee!
Om niet enkel te genieten van onze master bedroom terwijl we wijntjes aan het wegtikken waren, maar om ook wat nuttigs te doen (je bent er tenslotte nu toch…;) ) zijn we met een ouderwets stoomtreintje naar Trai Mat gegaan om daar het kleine dorpje te bezoeken. Onze medepassagiers waren twee hilarische Franse, iets oudere stellen die ons eigen entertainmentteam vormden. Aangekomen in het dorpje pikten we nog net het einde van een Cao Daidienst mee. Deze ongewone godsdienst geeft een nieuwe interpretatie aan de drie belangrijkste religieuze stromingen van Vietnam; Boeddhisme, Taoïsme en Confucianisme. Cao Dai gelooft in ‘goddelijke geesten’ die tijdens seances contact maken met priesters. Het ongewone zit hem voornamelijk in de goddelijke geesten met wie zij contact maken. Hiertoe behoren namelijk Jeanne d’Arc, Louis Pasteur en Charlie Chaplin. Best Bijzonder…
Onze volgende bestemming was Mui Ne. Dit keer geen sleepingbus, maar helaas had de chauffeur wat haast dus ook geen stop tussendoor. En als je dan moet plassen, oef….
Gelukkig verzachtte de gedachte aan eindelijk weer eens strand onze overvolle blaas. Echter, nadat we in Mui Ne waren aangekomen en helemaal zin hadden om onze bikini’s uit de backpack te halen: regen. Heel veel regen. Helaas was ook hier dat kleeeeeeeine staartje van het regenseizoen aanwezig… Maar ach, het hoort bij Azië, dus om onze tijd toch ‘nuttig’ te besteden hebben we de rode draad maar weer opgepakt. Dit keer stond een zeebanket op ons menu, met natuurlijk rode draad nummer 2. Vis moet tenslotte zwemmen.
Het toeristische Vietnam begon ons steeds beter te bevallen, dus als echte toeristen konden we een jeepsafari naar de bekende red & white sanddunes natuurlijk niet overslaan.
Stop 3: Nha Trang.
Nha Trang en omgeving hebben we door middel van een rit met twee onwijs grappige easyriders: ‘sit down and relax, it is very easy’, onveilig gemaakt. Na uren cruisen door de omgeving hebben we de rit afgesloten met een bezoek aan een spa(‘tje). Als twee shrekjes hebben we ons heerlijk ondergedompeld in een modderbad. Te leuk! Die modder beviel ons eigenlijk zo goed dat we, mede dankzij onze fotoshoot (wat nog best lastig is met één moddervrije hand), de toegestane 15 minuten ruimschoots hebben overschreden.
Helemaal zen konden we onze trip door Vietnam vervolgen naar Hoi An.
Hoi An is op de toeristische route nog één van de weinige authentieke Vietnamese plaatsjes. Met kleine straatjes, overal lampionnen en leuke winkeltjes hangt er een ontzettend gezellige en ontspannen sfeer.
Op de lokale markt hebben we jurken en jasjes op maat laten maken, iets waar Hoi An bekend om staat. Het resultaat is top!
Ook hadden we al snel een aantal Vietnamese BFF’s die ons van de lokale markt naar hun kraampje hadden gekidnapped om een manicure, pedicure én massage te geven. We moeten toegeven, het was goed! En de vrouwtjes waren reuze aardig. De rest van ons verblijf in Hoi An doken ze continue ergens op om gezellig een praatje te maken en ons te entertainen. Het vrouwtje van de massage bleek zelf net zo pittig als haar massage. Zij heeft Lauren nog drie dagen achtervolgd met coconut-bakjes omdat Lauren deze slechts één seconde een blik waardig had gegund. Gelukkig heb ik haar kunnen afpoeieren door samen met haar, inclusief Vietnamees hoedje, op zoek te gaan naar nieuwe slachtoffers voor haar massage ;-). Het was hilarisch om drie dagen met deze vrouwtjes te zijn. Zonder schaamte zijn ze ontzettend open, vooral met vrouwen onder elkaar. Soms zelfs iets té open. Zo riep er één over de lokale markt tegen haar mannelijke klant die met zijn nieuwe broek op zijn knieën stond: “I see I see, you have nothing!” Om ons vervolgens, tot schaamte van de jongen, al schreeuwend en schaterlachend te wenken: “You look, look, he has nothing!”
Omdat we na alle overweldigende indrukken in Nepal toch niet echt onze draai konden vinden in Vietnam en voor Lauren de tijd ook al iets begon te dringen hebben we besloten om samen eerder naar Cambodja te gaan. Omdat we iets te veel nieuwe kleding hadden laten maken in Hoi An werden we budgettair gedwongen de bus te nemen. Gelukkig mét tussenstop dit keer…
Zoals de Aziaten over hun souvenirs zeggen, zeggen wij nu over Azië: ‘Same same, but different’.
Het ene land trekt je meer dan het andere. Ondanks dat hebben we ook in Vietnam weer een top tijd gehad en gaan we vol goede moed door naar Cambodja!
-
24 December 2013 - 17:33
Matthijs Van Der Zanden:
Hoi Lieve Linda,
Zoals van je vorige vlot en origineel geschreven verslag hebben we er nu ook weer van gesmuld.
Heerlijk zo te reizen alhoewel jij misschien momenten hebt dat je daar anders over denkt.
Bijzonder om zulke uiteenlopende landen en culturen te bezoeken. Ik wist trouwes niet dat Vietnam al zo toeristisch geworden is. Primitiever dan Nepal kon waarschijnlijk niet.
Ben benieuwd hoe Cambodja je gaat bevallen.
Vanuit een te warm(9 graden) en vandaag regenachtig Buttinge een mooie kerst gewenst en dat het geluk en de beschermende engelen bij je blijven!
Liefs van Ilse en de 4 boys ook, X -
24 December 2013 - 18:40
Jeanette:
Hoi lieve Linda, wat een mooi verslag toch weer. Ik heb er van genoten. Veel plezier in Cambodja. Fijne feestdagen en een heel goed en gezond 2014 -
24 December 2013 - 19:01
Irene Pyrek:
Hoi Linda!
Wat zijn jouw verhalen hilarisch, leuk om te lezen, maar vooral fijn dat het je zo goed gaat. Interssant, ik had een stereotype mening over dit deel van onze wereldbol. Door jouw beschrijvingen krijg ik zin om een rugzak te pakken. Dat zegt al genoeg mij kennende...
We hopen dat je samen met Lauren een aparte maar inspirerende kerst hebt. Heerlijk geen geneuzel met familie en wat eten we nou maar gewoon wat lekkers onder een TL lamp. Lijkt me super... Maar goed, de singles hier in Duiven kruipen maar bij elkaar voor een anti-kerstdiner en hopen ook eens te gaan backpacken. Eerst maar eens opleiding afmaken en wat geld sparen. Dat wordt op zich al een uitdaging. Nou Linda, wij hebben Taboutje hier voor de kerst, gezellig al heeft Rakker het idee gevat dat zij hier is om zijn eten op te eten. Dus om de beurt in de bijkeuken een bakje brokjes naar binnen schrokken. Verder dut ze veel in haar mandje en vindt het geloof ik allemaal wel best.
Denk dat je de sneeuw-kerst dit jaar niet zult missen. Hooguit je familie en vrienden. Bedenk dat je die nog lang genoeg zult zien met kerst... Ik hoop dat je nog veel mooie plekjes zult zien maar vooral veel sferen zult proeven. Heel veel reisplezier en een grandioos nieuw jaar!
Blijf gezond en pas goed op jezelf!
Hee veel liefs van ons allemaal uit rainy Duiven...:( -
24 December 2013 - 19:47
Linda :
Wat een leuke reacties allemaal! Super om te lezen (helemaal als je terugkomt van een 'kerstdinner for one' haha. Maar ach, ik zit dan ook in Cambodja.. Dus ik mag zeker niet klagen ;-). Lieve allemaal, hele fijne dagen gewenst! En voor nu; Frohe Weihnachten! -
26 December 2013 - 12:01
Maarten:
Wat mij betreft is ''reisjournalistiek'' een nieuw ontdekt talent van jou. Nu ben ik alleen nog benieuwd naar foto's, maar misschien is mij dat gegund ergens begin volgend jaar.
Geniet nog verder van alle lmensen, dorpjes, landschappen, eten en glazen vol ''viszwemwater'.
In Duiven kabbelt het leven ondertussen voort, geen sneeuw, geen kou.....maar wel een gezellige kerstperiode.
Tot later,
Maarten -
26 December 2013 - 12:57
Ike:
Hallo Linda, heel leuk om je verslag te lezen over je ervaringen in Vietnam.Niet weggeblazen van de weg door de scooter duiveltjes? Heerlijk om zo n beetje op afstand mee te reizen.
Hoop dat Cambodja je mooie herinneringen meegeeft! Alle goeds voor 2014! -
28 December 2013 - 22:04
Robert V.:
Hé Linda!
Door alle verhuisdrukte hier tot nu alleen flarden gelezen van je verhalen. Nu het wat rustiger wordt deze nu goed gelezen. Heel leuk verhaal!
Zoals ook uit eerder commentaar blijkt heb je de gave zo te schrijven dat ik het voor me zie. Als inmiddels ex-backpacker ook heel herkenbaar. Ga zo door!
Leuk te lezen dat je volgens mij de tijd van je leven hebt daar. Geniet ervan! Ik ga snel de andere verhalen nu goed lezen!
GrRobert -
03 Januari 2014 - 16:23
Jan:
Hoi lieverd, het gaat allemaal gesmeerd als ik het zo zie.
Wat ziet het er allemaal mooi uit, zoals de natuur en het weer ook
Nog heel veel geluk maar vooral gezondheid gewenst voor 2014
Doe ze allemaal de groetjes en nog veel plezier.
Liefs Jan xxxxxxxxxxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
