Van chill Cambodja naar laidback Laos
Door: Linda
Blijf op de hoogte en volg Linda
04 Februari 2014 | Laos, Ban Houayxai-Noy
23 december 2013: de dag nadat ik Lauren heb uitgezwaaid en de dag voor kerstavond. Zit ik dan, Jut zonder Jul, crime without a partner, reis zonder maatje… Naja, you get the picture?!
Gelukkig doen zon, zee en strand mij even vergeten dat ik vanaf nu ‘alleen’ verder moet. Om die reden heb ik ook maar besloten om nog een paar nachten langer in Sihanoukville te blijven. Nu ik hier midden in de winter zit met de zon op mijn bol moet ik er maar even goed van genieten! Daarnaast is het geen over overbodige luxe om aan het strand even bij te komen van alle indrukken tot nu toe!
Echter, om de boel zo alleen aan het strand toch nét iets gezelliger te maken trakteer ik mezelf dagelijks ook maar op de nodige (alcoholische) drankjes, cheers!
Het enige wat er deze dagen, naast Lauren uiteraard, ontbreekt is het kerstgevoel. Dit jaar geen Weihnachtsmarkt,Glühweintjes of Germknödel, maar 30 graden, zeebanket en Sauvignon Blanc. Klein verschil voor een kerstfreak als ik…. Maar thuisblijvers: geen zorgen! Volgend jaar zal mijn kerstgekte twee keer zo groot zijn, dus be prepared!
27 december 2014 was het dan toch echt tijd om dit zonnige, doch toeristische oord te verlaten en mijn reis door Cambodja te vervolgen. En ondanks de ontspanning van de afgelopen dagen werd mijn geduld direct weer op de proef gesteld; 09.30 uur pick up = 10.00 uur pick up. Uiteindelijk is de tuktuk er voor een ritje van 200 meter om vervolgens 15 minuten stil te staan. Als klap op de vuurpijl (het is tenslotte bijna oud & nieuw zullen ze gedacht hebben?!) vertrekt de bus naar Phnom Penh een uur later. Máár ik laat me niet kennen; gewoon ‘geduldig’ blijven wachten en doen alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Dat is het tenslotte ook voor de Aziaten… Who needs time when you are in Asia?!
Uiteraard mocht ik ook dit ritje weer lekker tussen de Cambodjanen zitten. Blinde oudjes en moeders met baby’s, gezellig! Het ene blinde oudje legt zijn stok neer, het andere oudje valt eroverheen. En toen waren we pas 5 minuten onderweg, dat beloofd wat! En het beloofde zeker wat! De rit eindigde voor mij, als beloning voor mijn geduld, met warme baby-kots over mijn voet, hmmmm. De volgende keer toch maar kiezen voor schoenen in plaats van slippers en voor een duurdere mini-van in plaats van de lokale bus?! Nee, als echte backpacker blijf ik lekker cheap met de locals reizen! Ik wen er ook al steeds meer aan; de travelpills bleken dit keer (bijna) overbodig, fijn!
Na Phnom Penh ging mijn reis door naar Kratie, waar het mogelijk is om Irrawaddy dolphins te spotten. Echter, om er te komen moest ik natuurlijk weer met de bus. Geen idee hoelang deze rit zou gaan duren, want na verschillende antwoorden van 7, 5, 8 uur of zelfs “Don’t know how long it will take”, gok ik of hoop ik dat het een uurtje of 7 zal zijn om in Kratie te komen. Let’s hope these dolphins are worth it!
Naast me is inmiddels een 18-jarig Cambodjaans meisje gaan zitten die me in een mix van Cambodjaans en Engels de oren van het hoofd kletst. Lief hoor, maar voor een anti-ochtendmens is dit nét iets te veel van het goede om 07.30 uur ’s ochtends. Echter, na het krijgen van een armbandje met ‘Cambodia’ er op was ik om… en had ik er een nieuwe beste vriendin bij. De rest van de rit hebben we als twee echte BFF’s al ons eten gedeeld. In Nepal leerde ik tenslotte sharing is caring.
In Kratie aangekomen besloot ik al snel om het dolfijnen spotten te skippen en de volgende dag door te gaan naar Si Phan Don in Zuid Laos om daar Oud & Nieuw te vieren. De reis per mini-van was er weer één voor het Guiness book of records: in plaats van 14 man lieten ze er 22 toe, plus evenzoveel backpacks. 'Vaste' zitplaatsen kreeg opeens een heel andere betekenis.
Hobbelend en zigzaggend vervolgden we onze weg naar Laos.
Si Phan Don, ookwel 4000 Islands, bestaat uit een groep eilanden in de Mekong. Vanaf het vaste land brengt één van de smalle, wankele (vissers-)bootjes je inclusief backpack in 15 minuten naar één van de eilanden. Voor mij was dit DonDet. In dit Laidback stukje Laos rest je niets meer dan mee te gaan in de ontspannen sfeer van de locals. Op mijn programma stond dan ook…. Niets! Heerlijk! Don’t worry, be happy, I like!
De bungalows aan de Mekong River met niets meer dan een hard bed, mosquitonet, koude douche en hangmat passen helemaal in dit relaxte sfeertje. Aan de wake-up call moest ik echter nog wel even wennen: “Weed, weed!!!” Bungalow owner: “What?!” “Do you have weed man?” Owner: No sorry, but over there they probably have”. “Okay, thanks man”. En dit om 07.30 uur ‘s ochtends.
Oudjaarsavond was, net als kerst, anders dan anders. Geen oliebollen, maar ook geen kledingstress! Dus ging ik in mijn chill-outfit inclusief knalgroene vest naar de beachparty. En om 00.00 uur geen champagne en prosecco, maar bier en mojito’s, ook prima!
Na nog wat dagen chillen en relaxen stond dan eindelijk het dolphin spotten (wat ik in Kratie had overgeslagen) op het programma. Huppa, tezamen met Guido en Gloria, een Duits stelletje, gingen we met onze fietsjes (meer dan dat kan je het niet noemen) op naar Don Khon eiland. Daar aangekomen hesen we ons in een zwemvest en gingen we op pad in een wiebelig motorbootje. En dan…. Wachten. Wachten totdat de dolphins zin zouden krijgen zichzelf te laten zien. Maar gelukkig duurde dat niet lang! En ook al zagen we ze van een vrij grote afstand… Irrawaddy dolphins: check!
Na uitgechilld te zijn op Don Det gingen Guido, Gloria en ik met de bus door naar Pakse. Ook dit keer was er weer sprake van een net iets te goed gevulde mini-van. Al had ik van de vorige ritten geleerd; toen de dame van het busstation kwam mededelen dat er nóg iemand bijkwam was mijn antwoord “no sorry”, wijzend naar de drie personen links van mij, de doos voor mij en de grote backpack rechts van mij. Oké, dat begreep ze gelukkig wel! (Oftewel: het volgende busje was een extra persoon rijker). Lao efficiency!
De busritten zijn naast avonturen op zich ook goede ontmoetingsplaatsen. Zo heb ik tijdens de voorgaande rit Guido en Gloria leren kennen en tijdens deze Yoeri, ‘eindelijk’ weer een Nederlander. Yoeri en ik besloten om gezamenlijk verder door Laos te reizen aangezien onze plannen overeenkwamen en ik mooi ‘gebruik’ kon maken van zijn motorbike-skills. Deze skills zouden we de volgende dag direct inzetten: Yoeri als bestuurder, ik achterop. Top! Op deze manier zouden we de ‘small loop’ rondom Pakse door het Bolavenplateau maken.
Aan de nachten in Laos moet ik trouwens nog wel erg wennen… Het lijkt bijna wel alsof ik terug ben in Nepal en vraag me dan ook af waarom ik de oh zo charmante leggings uit Nepal heb weggegeven… Dat wordt weer een nachtje kou lijden..!
Op 5 januari ging onze motorbike-tour van start met als overnachtingsplaats Tad Lo. Bij Tad Lo Waterfallpark werd zowel Yoeri als ik aangetrokken door de slechte karaokevariant van Akon (nanana) en konden we het niet laten ‘even’ een kijkje te nemen in deze local village. Dit ‘even’ resulteerde in 6 shotjes Lao Lao (lees: übersterke zelfgebrouwen rice whiskey, welke wat weg heeft van spiritus. Zowel qua geur als qua smaak…) en een paar shotjes Beerlao, hmmmmm. Gelukkig wist ik naar een aantal shots onder dit drankfestijn uit te komen door de local kids te entertainen met allerlei dance moves, yeahhh! Yoeri had minder geluk, de vriendelijkheid van de Laotianen kent (helaas voor Yoeri) geen tijd en ‘nee’ kennen ze ook niet. Na 6 dansrondes met de kids (en waarschijnlijke minimaal zoveel shots voor Yoeri) vonden we het toch wel tijd om te gaan. Tenslotte moesten we onze motorbike nog terug zien te vinden en werd het bijna donker. Het verzoek om bij de locals te overnachten hebben we dan ook vriendelijk afgeslagen (ook omdat we de volgende dag niet totally hangover wakker wilden worden en drunk driving in ieder geval in Nederland strafbaar is). Bezweet van het dansen (mijn sportiviteit van de dag) en een béétje tipsy gingen we op zoek naar onze motorbike. Dat bleek best een uitdaging… Met nog een uur te gaan voordat de zon onder zou gaan, no pressure, liepen we zoekend door de rijstvelden met als enige oriëntatiepunt de kletterende waterval in de verte (hoezo vragen om malaria? Hopen de LaoLao ze afschrikt!). Gelukkig bleek Yoeri over een goed richtingsgevoel te beschikken, waardoor we, na rechts de bosjes ingedoken te zijn, uitkwamen bij het huis van een local. Opa local wees lachend naar beneden; ja hoor, daar stond onze motorbike! Geen overnachting tussen de rijstvelden dus, mazzelaars!! Nu hoefden we alleen nog maar een guesthouse te vinden. Gelukkig had een relaxte hippie-achtige Fransoos nog een bungalowtje vrij. En we konden ook nog eens aanschuiven bij het gezamenlijke eten. Ik zeg: perfect day!
De volgende dag ging de tour terug naar Pakse. Van koffieplantages en minderheidsdorpjes naar spectaculaire watervallen... de motorbiketour door het Bolavenplateau was te gek!!! Het terugvinden van de weg bleek echter ook deze dag een uitdaging. Na een uur te hebben rondgereden door Pakse en tig keer de weg te hebben gevraagd zonder succes zonk de moed ons nu toch wel in de schoenen en was een douche niet alleen gewenst maar ook echt nodig. Ik zag er namelijk inmiddels door al het zand uit als een bruine panda. Dit heeft voor ons wel direct een raadsel opgelost: de spleetogen van Aziaten blijken erg handig bij opwaaiend zand!
Maar gelukkig vonden we ook vandaag de weg weer terug naar het guesthouse (met iets meer dank aan Yoeri, maar ik zag dan ook niets meer door het zand…) één les: de volgende keer is een stadsplattegrond geen overbodige luxe. :)
Na dit avontuur ruilden we Pakse in voor Thahek. Om 08.00 uur stipt (!) werden we opgehaald door de tuktuk. Ook dit keer was niet duidelijk hoelang de reis zou duren; tussen de 8-12 uur, "It depends on the driver"... Juist ja, in ieder geval zaten we weer lekker tussen de (vriendelijke) locals.
Voor diegenen die het interesseert; Thakhek is errrrug rustig. De Lonely Planet omschrijft dit plaatsje als 'romantisch en authentiek'. Weten we ook gelijk weer dat dat gelijk staat aan 'helemaal niks te beleven'. Op naar de Kong Lo cave!
Om de cave te bezoeken waren we genoodzaakt 2 nachten in het nabij gelegen Kong Lo village te verblijven. Errrug vervelend, aangezien de cave gelegen is in het Phu Hin Pun NPA, wederom één van de mooie natuurreservaten die Laos te bieden heeft! Wat een rust en wat een geweldig uitzicht op de kalksteenbergen, love it!
Na het bezoek aan Kong Lo hebben we Tijmen, een vriend van Yoeri uit Nederland, opgepikt in Vientiane om gezamenlijk door te reizen naar Vang Vieng en Luang Prabang. All by bus uiteraard! Ondanks dat ik veel tijd in bussen spendeer, is dit alles behalve vervelend (oké, op de travelsickness en tocht na). Oké, oké en na 5-6 uur heb je ook wel weer genoeg gezeten en begint de verveling toe te slaan. Máár het uitzicht vanuit de bussen is geweldig! Daarnaast is iedere rit weer een heel avontuur; met het eeuwige geduld van de buschauffeur (en zijn driving skills niet te vergeten), de vrouwtjes die tijdens een stop de bus in komen met allerlei onbekend lekkers en de plaatsen waar de bus stopt om pauze te houden. Dit laatste is wellicht ook één van de high lights; want inmiddels weet ik, mede door dit soort stops, dat Laotianen alles eten. En dan bedoel ik werkelijk ALLES; van spinnen en kakkerlakken, tot ratten en katten. Jammieee!!
Kijkend uit de bus, verbaas ik mij keer op keer over het feit dat er mensen zijn die nog steeds heel basic kunnen leven. Een houten hutje, vee, vuur en alcohol, what do you need more?! Iets waarvan ik en veel Westerlingen met mij, nog veel van kunnen leren (exclusief de alcohol dan :) ).
De grotere steden (Vientiane, Vang Vieng en Luang Prabang) achter ons latend, hebben we van Nong Khiaw de boot genomen naar het rustige, noordelijke, tussen de bergen gelegen Muang Noi. Vanwege de mooie omgeving hadden we ons voorgenomen een trekking te maken. Na 4 local gidsen om informatie te hebben gevraagd en het antwoord "till Huoy Sen it is easy, after that you can get easily lost" was, besloten we dat we stoer genoeg zijn om zonder gids op pad te gaan. 300.000 kip per persoon vonden we uiteraard veels te veel geld (we blijven tenslotte Nederlanders). Zo gezegd, zo gedaan. Zaterdag ochtend gingen we lekker vroeg van start. Oh nee, niet helemaal. Gezien het hutje waar we gingen ontbijten het bord 'all you can eat' had hangen, gingen we ieeeetsjes later van start dan gepland. Van een buffet moet je tenslotte wel alles geproefd hebben ;). Los geht's!
Tot Huoy Sen ging inderdaad alles 'easy', zoals de gidsen hadden aangegeven. Na een korte break in dit dorpje en het vragen van de weg begon echter de werkelijke uitdaging. Na 45 minuten en reeds 4 'paden' te hebben geprobeerd leek een gids opeens toch niet zo'n gek idee. Met name omdat afwijken van de gebaande 'paden' in Noord-Laos wordt afgeraden vanwege de vele blindliggers (bommen uit de oorlog). Dus toch maar op zoek naar iemand die ons de weg kan wijzen! Gelukkig troffen we tussen de rijstvelden een vriendelijke Laotiaanse dame die ons gebaarde achter haar aan te lopen... terug naar Huoy Sen. Aii, 'wat een afgang' ging door ons hoofd. Maar de vriendelijke dame moest héél toevallig ook naar het dorpje waar wij wilden overnachten, dat was namelijk haar 'home town'. Wat een geluk. Hup, achter haar en haar 2 kinderen aan. Wat nog best een uitdaging bleek, ondanks dat zij zware baggage met zich mee torsten en slippers aan hadden (wij droegen alleen onze day packs en running shoes) waren ze erg snel. Errrug snel. Na 1,5-2 uur bergje op, bergje af, kwamen we aan in het dorpje...Khiew Khan. Dorpje? 4 a 5 houten huizen, de rest van het 'dorpje' was namelijk gebruikt als brandhout. Afijn, we hebben het in ieder geval ruim voor het donker gehaald, zonder nog vaker te verdwalen. Best stoer!
Maar goed, daar zaten we dan; 15.00 uur 's middags, aangestaard door de locals, niks te doen of te beleven...hmmm, wederom een experience! Uit verveling en onwennigheid gingen de jongens maar een potje kaarten en haalde ik mijn pedagogische skills weer eens tevoorschijn. Toen ging de middag toch ineens heel snel!:)
Langzamerhand kwam het einde van Laos in zicht, maar gelukkig nog één spectaculaire high light voor de boeg, met letterlijke hoogtepunten: de Gibbon Experience!
De Gibbon Experience is één van de projecten in het BokeoNature reservaat in Noord Laos (tegen de grens van Thailand aan), gericht op bescherming van het reservaat. Je slaapt in treehouses en 'vliegt' ziplinend door de jungle met de hoop de 'black gibbon' te zien. Eén grote experience (lees: speelplaats) voor volwassenen, geniaal!
Met een groep van ongeveer 24 man begon de experience; met de jeep richting het reservaat, waarna we na een korte hike in groepen van 8 werden onderverdeeld. Hierna mochten we onszelf in onze 'harnassen' hijsen om vervolgens nog 1 uur te hiken voordat het ziplining kon beginnen. Sexy hoor in die harnassen! Maar dan was het eindelijk zo ver; handschoenen aan? Check! Katrol aan de kabel bevestigd? Check? Niet naar beneden kijken en gaan met die banaan... Oh, toch nog iets vergeten; de veiligheidslijn! "Safety first", aldus onze guide! Klein detail.... Maar dan nu echt... ziplinen maar!!!
Ziplinend boven de bomen, van berg naar berg. Wat een gevoel van vrijheid. Ik weet nu in ieder geval waarop R&B ster R. Kelly zijn hit 'I believe I can fly' heeft gebaseerd!
Al ziplinend bereik je uiteindelijk aan het eind van de dag je treehouse; een heuse boomhut tussen de 30-50 meter boven de grond waar menig kind (en volwassen vader) jaloers op zal zijn. Buiten de vloer en het dak (lekker open air dus) bevat de boomhut nog een wc (gat naar beneden, maar met het meest geweldige uitzicht wat ik ooit vanaf een wc heb gehad), een douchekop (waar uiteraard alleen ijskoud water uit komt), een paar matrassen en een soort mosquitonet wat ook wel door kon gaan als tent. Back to basic it is!
Het slapen in een treehouse was, zoals de naam wellicht doet vermoeden, ook wel een avontuur. Bij binnenkomst werden we direct verwelkomd door een box met de tekst "Warning!Tree rats will chew through your bag if any food is inside! Therefore take all your snacks out of your bag during the night time. Your food can be stored in the large food container." Ik zeg: een goed begin is het halve werk. Dus alle muesli bars, bier en ander survival food maar meteen in de box gestopt. Laat het avontuur maar beginnen!
Na het opbouwen van onze tent a.k.a. mosquitonet waren we klaar voor de nacht. Het was echter pas 15.00 uur, iets te vroeg om te gaan slapen. Gelukkig mochten we van de gids nog langer ziplinen. En als 8 blije kinderen gingen we op weg naar de speeltuin (jungle) om nog 1-2 uur te ziplinen,woohooo!!
Na terugkomst stond heel luxe het eten al op tafel; rijst met ander lekkers, hmmmm. Na het eten kwamen de spelkaarten op tafel om de beste kaartspelletjes voor 8 personen te spelen. Gezelligheid! Helaas was het om 21.30 uur echter echt bedtijd; bij het schaarse licht van het enkele peertje wat er hing waren de kaarten niet meer leesbaar en de inmiddels 3 lagen kleding hielpen ook niet meer tegen de kou. Op naar de 'tent' dan maar! Gelukkig lag je met 2-3 personen in een tent en kon je lekker dicht tegen elkaar aan kruipen zodat het toch iets minder koud was. Weltrusten!
Na een nacht, die qua kou eigenlijk wel meeviel, werd je gewekt door de jungle geluiden; onbeschrijfelijk vogelgezang en gibbon geschreeuw? En dan dat uitzicht.... WAUWW!!
De jungle-service had voor ontbijt gezorgd; alweer rijst met wat lekkers, maar wederom hmmmm :). Na ons in onze zipline-harnassen te hebben gehesen kon dag 2 van start gaan! De spelende Gibbons tegenover onze boomhut hielden ons echter tegen. Dit betekende eerst eens 45 minuten aapjes kijken!! Wat een geluk! De kans om Gibbons te zien is 50%-50%, dus lucky us!
Dag 2 bestond uit ziplinen, ziplinen en ziplinen (en tussendoor omhoog lopen, tja dat hoort er ook bij). Van treehouse naar treehouse werd er geziplined, heerlijk! Dat ziplinen bevalt me trouwens zo goed, wellicht iets voor thuis?!
Na deze dag hebben we onszelf 'beloond' met een heerlijke koude douche. Maar wel uitkijkend over de jungle en dat was het driedubbel waard om een ijskoude douche te nemen!
Na al het gezipline en samenzijn in de boomhut is er een hechte groep ontstaan (zie gibbon-fun foto) en wilde niemand de volgende dag de jungle verlaten. Maar aan alle pret komt een einde; nog één keer ziplinen (naja, niet helemaal, we vonden het zo leuk dat we een paar keer extra mochten van de gids, jippieeee!) en dan terug naar het basecamp waar de sexy-harnassen ingeleverd werden en we terug gingen naar de jeeps. Och wat jammer... maar wat een mega gave afsluiter van Laos!!!!!!
Laos; eerlijke en (zeer) vriendelijke mensen, authentiek ten top en spicey (maar lekker)... simpelweg; meer dan een experience en meer dan één bezoek waard!
Sabaidee Laos and Kop Jai Lai Lai !!
FOTO'S LAOS:
https://www.facebook.com/media/set/?set=a.670630742998618.1073741830.100001550954618&type=1&l=f2b31927c0
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley