Just Smile

Van Laos reisde ik af naar Thailand. Op weg van Huay Xai naar Chiang Mai, Thailand maakte ik direct kennis met deThaise cultuur; altijd een glimlach. Al denk ik dat de Thai stiekem geweldige acteurs zijn en het glimlachen er met de paplepel wordt ingegoten (smile like you mean it) voelde als een hartelijk welkom!
Aangekomen in Chiang Mai viel het me alles mee. Door mijn back to basic lifestyle van de afgelopen maanden had ik mezelf onderweg naar Thailand een beetje bang gemaakt voor het verblijven in een grote stad. Een geruststelling was dat ik in Chiang Mai één van de “Gibbon travellers” Christian (Buffalo voor insiders) zou meeten. Dus de “grote” stad hoefde ik niet helemaal alleen onder ogen te komen. En met deze gedachte betrad ik sinds tijden een echte stad.
Mijn bezorgdheden waren echter volledige overbodig! Na 1 dag sightseeing door Chiang Mai en de night market te hebben “geproefd” bleek het er gezellig! En toen ik er ook nog achter kwam dat de Thai wel houden van een snackje (gemiddeld 5x per dag) vond ik Thailand meteen nog leuker… en lekkerder! Dit verklaard misschien ook waarom ik inmiddels zes kilo extra met me mee tors…
Van Chiang Mai reisde ik naar het hippie-dorpje Pai. Ondanks de vele backpackers (en westerse hippies) hangt er een erg gezellig sfeertje! De 17 km lange ‘sightseeing-loop' rondom Pai was met bijna droogstaande watervallen en overpricede hotspings fun en zeker de moeite waard! Om de boel iets op te spicen, om maar in de Aziatische termen te blijven, huurde ik samen met twee Nederlanders een fiets: 2 mountainbikes en 1 stadsfiets om precies te zijn. Je raadt natuurlijk al welke ik had… Uiteindelijk hebben we de stadsfiets om de paar kilometer eerlijk ‘gedeeld’. Gelukkig maar! Want iedereen die in Pai is geweest weet dat het rondje niet bestaat uit een ontspannen fietstochtje tussen de vlakke rijstvelden, maar uit flinke stukken omhoog en omlaag (in de brandende zon). Maar ook dit hebben we weer heelhuids en met veel mooie kiekjes als herinnering doorstaan!

Na de 'loop' was het tijd om verder te reizen en besloot ik om een beetje van de toeristische route af te wijken, meer Noordelijk, naar Mae Hong Son. Omdat alle mini-vans al waren volgeboekt bleef alleen de local bus a.k.a. krakkemikkige bus over. Voor mij inmiddels niets nieuws meer, maar in verband met het Chinese nieuwjaar en de verkiezingen had ik al een voorgevoel dat de bus weleens erg vol zou kunnen zitten.. en dat bleek: eeeeerg vol. Dit resulteerde in 4 uur lang staan, afgewisseld met op de grond zitten, in een warme bus. En buiten het feit dat het überhaupt niet echt heel erg lekker zit op de grond miste ik nu ook nog eens het uitzicht waar ik me zo op had verheugd.. het enige uitzicht wat ik nu had waren de identieke oranje gewaden van een aantal monniken rondom me. Ik houd me de hele reis maar voor dat de grond waarschijnlijk hetzelfde zit en misschien zelfs beter dan de aftandse bankjes.
En had ik al gezegd dat ook deze reis weer niet uit één rechte weg bestond, maar voornamelijk bochten? Nee? Bij deze dan. Daarnaast mocht ik ook zelf de deuren van de bus dicht doen en uit veiligheidsoverwegingen heb ik dat ook maar braaf gedaan… En dat allemaal voor één en dezelfde prijs!

Aangekomen in Mae Hong Son begreep ik al snel waarom dit plaatsje niet door heel veel toeristen bezocht werd. Er was werkelijk niets te doen! De LonelyPlanet zou het omschrijven als “romantisch en authentiek” wat gelijk staat aan saai en niets te beleven, weten we inmiddels. Maar gelukkig is de omgeving drie keer zo interessant! Omgeven door rood-groene bergen straalt Mae Hong Son één en al rust uit. Back in nature, heerlijk!
Doordat er zo weinig te doen is zag de eigenaar van mijn guesthouse dan ook zijn kans schoon om mij een motorbiketour aan te smeren. Dus de volgende dag zat ik bij zijn vrouw, Booth achterop richting de grens met Myanmar om etnische dorpjes te bezoeken, van de natuur te genieten en cultuur te snuiven in het Chinese dorpje Ban Ran Thai.
Na met langnek vrouwen (Karen) een fotoshoot te hebben gehad, thee te hebben gedronken (en gekocht, die Aziaten zijn écht goed in verkopen a.k.a. aansmeren) en de omgeving goed in me op te hebben genomen zat de dag er alweer op, maar wat een top dag!!
Gezien mijn visum voor Thailand binnen een paar dagen zou aflopen, bij binnenkomst over land krijg je namelijk maar 15 dagen, moest ik iets 'verzinnen' om hem te kunnen verlengen. Bij de immigratiedienst van Mae Hong Son bleek het geen probleem om mijn visum voor één week te verlengen. Maar wel tegen betaling van 1900 bath!! (€ 42,50). “I am sorry, Thai just want to make money, that’s why it is so expensive” wist de beambte mij (uiteraard mét glimlach) te vertellen.
Oké, plan B: een visa run! Hierbij steek je ‘even’ de grens naar een buurland over, om vervolgens weer terug te komen waardoor je visum met 14 dagen wordt verlengd. Uiteraard zijn er voldoende agencies die dit voor je kunnen regelen, maar natuurlijk enkel tegen een flinke betaling.. dát kan veel goedkoper. Hop, op eigen houtje terug naar Pai, van Pai naar Chiang Rai en van Chiang Rai naar Mae Sai om daar de grens naar Tachilek (Myanmar) over te steken. Easy, het kost je alleen wat tijd, 500 Bath en een glimlach naar de douanebeambte. Tachilek is trouwens hopelijk niet representatief voor de rest van Myanmar…
Na 1,5 uur over een Thaise fake market te hebben gelopen besloot ik maar terug te keren naar het echte Thailand. Myanmar immigration zet een stempeltje ‘left for Mae Sai’ in je paspoort en in Thailand één met ‘admitted until 20February’ en hoppa, je visum is verlengd! Super! Na in een Thaise tuktuk te zijn gejumpt ging ik terug naar Chiang Rai.

Na het verlengen van mijn visum werd het toch echt tijd om zuidelijker te reizen, richting Bangkok met een pitstop in Sukhothai. Omdat Sukhothai mij door verschillende travel-vrienden (ik noem geen namen, maar bedankt voor niets..;) ) werd aangeraden vanwege de mooie tempels besloot ik hier twee nachten te blijven. Het Historical park met tempels was echter niets in vergelijking met de Ankor tempels in Cambodja. Na volledig te zijn uitgerust (fiets en audioguide gehuurd) was de teleurstelling best groot, is dit het?! Om het leuk te houden heb ik mezelf verplicht de audiotour af te maken, je weet nooit wat er nog komt! Maar nadat er bij nummer 17 (van de 20) weer om entreegeld werd gevraagd onder het mom van ‘this is a different entrance gate’ heb ik nummer 17 t/m 20 lekker op de fiets geluisterd onderweg naar het beginpunt, ze kunnen me wat.
Na een ijskoffie te hebben besteld in één van de tentjes bij de ingang en afvragend wat ik de rest van de dag eens zou gaan doen ontmoette ik Berith. Samen hebben we de dag volgekletst (we hebben zelfs een gemeenschappelijke kennis, small world!) en de avond met een wijntje beklonken, gezellig!
Na enkele tips van Berith over Bangkok te hebben gekregen, ging ik de volgende dag vol goede moed op weg, met als mantra: het is maar een grote stad, dat vind je best leuk.
In Bangkok aangekomen duurde het gelukkig maar twee uur om van het busstation naar het backpackersdistrict, Khao San Rd te komen. Het verkeer is hier werkelijk verschikkelijk! Na gelukkig in één keer de weg te hebben gevonden naar het guesthouse (dankzij Berith's zelfgetekende map), kon ik eindelijk mijn backpack dumpen in mijn warme claustrofobische kamertje zonder ramen, maar met kakkerlakken…. Snel naar buiten en op naar Khao San Rd om me tussen de toeristenmassa te wurmen. Ja, Bangkok is echt mijn ding….
Om Bangkok zo snel mogelijk te kunnen verlaten was mijn plan als volgt: de volgende dag zou ik mijn visum voor Myanmar aanvragen om de dag erna direct Bangkok te verlaten, eenvoudig én praktisch, I like! Na de lelijkste pasfoto ooit in ontvangst te hebben genomen ging ik met de ferry (over land is echt een ‘no go’) naar de juiste pier om vervolgens naar de Myanmar embassy te gaan. En ook die was makkelijk te vinden! Tien minuutjes achterop bij een motorbike taxichauffeur en veel te veel Bath te hebben betaald stond ik voor de ambassade. Ik dacht aan de late kant te zijn (10.00 uur en de ambassade sluit om 12.00 uur) zou het er om spannen. Echter, het tegendeel bleek waar! Na het invullen van een formulier (wat is uw beroep, haar- en huidskleur.. hmm oké) kon ik doorlopen naar loket nr. 4. Hier werd het formulier, mijn paspoort + kopie en 2 pasfoto’s gecheckt en kreeg ik een nummertje voor loket nummer 2. Na 20 minuten wachten kon ik 1260 Bath afrekenen en kreeg ik een afhaalbewijsje “pick-up between 15.30 -16.30”. Told ya, easy!
Om de tijd te doden en voor wat entertainment heb ik de Skytrain naar Siam shoppingmal genomen, ik zit dan misschien wel al maanden in de rimboe, maar I'm still a girl… Helaas waren de prijzen alles behalve Aziatisch, dus dat werd windowshoppen.. Maar dat maakte het niet minder leuk. Ik keek mijn ogen uit; wat een luxe allemaal! Van Siam ging ik vervolgens met de Skytrain naar het Victory-monument om nog wat cultuur te snuiven en na een Kodak-momentje ging ik terug naar de ambassade om mijn paspoort, hopelijk met visum, op te halen! Helaas stonden er dit keer íéts meer mensen dan die ochtend die zich allemaal naar binnen probeerden te persen, ook dit was één groot spektakel! Maar na uiteindelijk een kleine 30 minuten had ik dan toch mijn paspoort inclusief visum!! Whoooohooo, op naar Myanmar!

Maar voor het zover is besloot ik nog even wat tijd in te lassen om te ontspannen op één van de eilanden voor Bangkok. Dus met een luxe touringcar op naar Trat en vanaf Trat met de speedboat naar Koh Mak (ja ja, die Thai weten wast in luxe reizen is!). Tijdens deze rit leerde ik de Duitse jongen Chris kennen, die direct vroeg of ik een kamer wilde delen en alhoewel het gezien het travellersbudget de normaalste zaak van de wereld is om met vreemden een kamer te delen ben ik hier niet altijd fan van. Dus ik hield nog even de boot af door te antwoorden met “we'll see”, wat gelijk staat aan “misschien” en dus in vrouwentaal aan “nee”.
Na een flinke zeedouche en we eruit zagen alsof we waren komen zwemmen kwamen we toch veilig aan op Koh Mak. De boottocht bleek behalve goed voor een douche ook goed om te netwerken. Zo ontmoetten Chris en ik Claus, één van de guesthouse-eigenaren die ons voor een vriendenprijsje één van zijn luxe suites aanbood. Dat lieten we ons geen tweede keer zeggen! En dat de kamer maar over één bed beschikt nam ik toen ook maar voor lief… (kreeg Chris toch nog zijn zin) een nacht spenderen met een vreemde… Ach, we have seen worse. In ruil daarvoor hadden we namelijk wel een eigen, luxe kamer plus badkamer, terras en tuin! Echter, misschien was iets minder luxe, maar wel een eigen bed toch niet een héél gek idee, Chris bleek namelijk een onrustige, snurkende slaper… Dus na een aantal slapeloze nachten vond ik het alles behalve vervelend om hem te zien gaan. Van Claus mocht ik gelukkig voor dezelfde prijs nu alleen in de kamer blijven, aangezien er toch geen andere gasten zijn. Heeeeerlijk! Ondanks de regenachtige ochtenden (heb ik weer!) is het wel echt even relaxen! Een luxe kamer, entertainment (de eigenaar heeft ons meegenomen voor een tochtje op zijn boot), relax time (film kijken, dat is lang geleden!) schoonmaken en wassen (soms ben ik echt te sociaal), voelt het bijna als thuis...

Misschien heb ik om die reden nog niet zo heel veel zin om naar Myanmar te gaan. Klinkt verwend hé?! Maar na al het moois en bijzonders wat ik al gezien heb vraag ik mij af of dat nog valt te evenaren…
Vast en zeker! Morgen, 19 februari gaan me, myself and my backpack naar Myanmar!



FOTO'S:

https://www.facebook.com/media/set/?set=a.684271991634493.1073741835.100001550954618&type=1&l=da15b2a61c