Burma: Changing chances
Door: Linda
Blijf op de hoogte en volg Linda
16 Juni 2014 | Myanmar, Rangoon
Na heel veel feestjes, zon, helder blauw water en witte stranden op de exotische Thaise eilanden en een fikse voorhoofdsholteontsteking lijkt Burma alweer zo lang geleden, maar ondanks dat is het meer dan de moeite waard om met jullie te delen!
Dus…. Terug naar 19 februari, Bangkok Airport. Nadat ik nieuwe Japanse vrienden had gemaakt, mijn vieze Thaise Bath om had gewisseld voor ‘crispy’ Dollars en een ontbijtje had gedeeld met Achmed, de Maleisische professor, kon het boarden beginnen. Op naar Mandalay, op naar een nieuw avontuur!
Ook deze keer begon het avontuur al onderweg. Dankzij mijn buurman Raju was ik binnen 1,5 uur volledig op de hoogte van alle ins en outs over Burma. En deze kennis zou nog wel eens van pas kunnen komen, want na al die witte, relaxte stranden zou Burma even switchen zijn. Op Mandalay werd ik als eerst verwelkomt door niet werkende ATM’s en vervolgens een overvolle bus én hitte (al is dat tegenwoordig niets nieuws meer, maar wennen is het elke keer weer wel…!) Dat gaat nog leuk worden… En dat werd het! 1,5 dag sightseeing in Mandalay bevestigde dit: In Burma dragen mannen lange rokken, ‘Longji’s’, hebben rode tanden van het kauwen op betelnut en lopen vrouwen rond met modder op hun gezicht, ‘Thanaka’. Overal zie je gouden stoepa’s, heel veel monniken, roze nonnen en vind je Chai tea met (Indian) sweets.
De monniken zijn overigens wel heel toegankelijk, veel meer dan ik verwachtte! “Where you from?”, “Where you go?” was mijn eerste kennismaking met twee volwassen, giechelende(!) monniken.
Bij mijn tweede kennismaking kwam ik erachter dat ze ook veel moderner waren dan ik dacht! Monniken en nonnen met smartphones en selfies! En mijn derde kennismaking was er één die volgens mij valt onder rebels: een monnik hand in hand met zijn (niet-non zijnde) vriendin. Nogmaals dit zou leuk worden!
Mandalay achterlatend ging ik met een super chique nachtbus (serieus, Burmezen weten pas écht wat service is!) op naar Kalaw. In Kalaw werd ik na drie uur slaap herenigd met de Israëlische meiden die ik in Laos heb leren kennen en kon ik direct door naar de trekking. (slapen doen we wel in Nederland). Over bergen, door het bos en in de brandende zon (39 graden) gingen we op weg naar de plek waar we zouden overnachten; een klein local dorpje met wel tien huizen, toe maar! Helaas hadden ze er echter weer geen matrassen (of te wel: slapen op de grond), geen douche (maar ach, wie heeft dat nodig na een dag zwetend door de natuur trekken?!) en geen wc (dat is tenslotte zo overrated). Dus gewoon even wassen en tandenpoetsen buiten bij de bron, máár wel onder één van de mooiste sterrenhemels, elk nadeel heeft zijn voordeel!
Dag 2 was eigenlijk hetzelfde als dag 1, maar dan met minder bos en meer hitte. Na acht uur lopen -de gids vond dat we fit genoeg waren om de langere route te lopen- kwamen we als kreeftjes aan op onze plaats van bestemming. De belachelijke hoed en lange mouwen van de gids leken opeens toch zo gek niet meer. Volgende keer maar iets minder eigenwijs doen… na nóg een dag lopen hadden we eindelijk ons eindpunt bereikt: Inle Lake. Het leven speelt zich hier in en rond het water af. Waar andere Aziatische kinderen worden grootgebracht op een motorbike, leren de kids hier direct een boot besturen.
In een klein houten bootje voeren we tussen drijvende akkerbouw en huizen op palen het meer over.
Maar tegenwoordig staat bijna alles wat bijzonder is gelijk aan toeristisch. Zo ook hier. De mooie omgeving van het Inle Lake is inmiddels één van de toeristische trekpleisters van Burma geworden. En waar (veel) toeristen zijn, zijn ‘tourist traps’ a.k.a. de tours waar de locals je van alles proberen te verkopen. En die tours hebben wij als echte toeristen uiteraard gedaan. In een bootje gingen we langs alle sightseeing-plekken: van silver smith naar umbrella factory naar sigar making shop enzovoorts enzovoorts. Na zo’n zes stops waren we er wel klaar mee en hebben de boatdriver vriendelijke doch dwingend gevraagd ons terug te brengen. We zijn tenslotte Israëlisch en Nederlands.. kijken, kijken, niet kopen (en serieus, Israëliërs zijn nog erger dan wij!)
Om naast bootjes en local shops nog wat meer van de omgeving te zien, besloten we naar de plaatselijk ‘winery’ te gaan. Dus zaten we om 11.00 uur ’s ochtends vrolijk (hoe kan het anders op dit tijdstip?!) aan de wijn. En ik kan je verzekeren, een Burmees Chardonnaytje doet zeker niet onder voor een Franse.
Omdat Burmezen de voorkeur geven aan nachtbussen ging de reis door Burma diezelfde avond verder naar Bagan, de tempelstad. Om 03.00 uur stonden we in het “centrum” (de haakjes zijn nodig, want meer dan één straat is er niet). In plaats van tuktuk-drivers stond er deze keer een hele zwerm aan horsecar-drivers op ons te wachten. Al klinkt een horsecar decadent, veel luxer dan een tuktuk was het echter niet. Maar who cares?! Het was weer eens wat nieuws! Hup paardje, hup!
Na een paar uur slaap waren we de volgende ochtend klaar om dui-zen-den (!) tempels te verkennen. Als echte Nederlander vond ik dat we dat wel per fiets konden doen. En een beetje beweging kan tenslotte ook geen kwaad. Helaas was ik alleen wel ‘even vergeten’ dat het klimaat in Burma nét iets anders is dan in Nederland… En na twee uur fietsen werden we dan ook gedwongen een break te nemen… voor de rest van de middag. Naja, dan maar genieten van de Burmese lekkernijen, ach wat vervelend!
Na een geweldige sunset, was het de volgende ochtend om 05.30 uur (de zon gaat op voor niets, maar je moet er wel iets voor over hebben ;) ) tijd voor een geweldige sunrise die zich uitstrekte over de vele tempels.
Van het ‘populaire’ Bagan gingen we door naar het pitoreske Pyin Oo Lynn en vervolgens naar het net zo mooie en authentieke Hsipaw. In deze stadjes staat de tijd een beetje stil, kan je voor $0,50 ‘dineren’ en kijken mensen je nog verwonderd en heel nieuwsgierig na.
Gelukkig spraken we inmiddels al twee (!) woorden Burmees (hello en thank you), waardoor een gesprek aanknopen ook hier geen enkel probleem was. En het eten bestellen ging ook steeds soepeler, want met universele hand- en voetgebaren kom je heel ver weet ik inmiddels!
In Hsipaw dachten we eindelijk weer eens te kunnen uitslapen. Tot we om 05.30 uur gewekt werden door ‘werelds vreselijkste kattengejank’. “Nee he, is het nú al tijd voor de monniken om het gebed voor te dragen?!” Aangezien slapen toch niet meer lukte, besloten we een kijkje te gaan nemen. Het kattengejank bleek muziek te zijn tijdens de inwijdingsceremonie van een nieuwe tempel in het stadje. Zelf moet ik toegeven er niet direct een tempel in te herkennen, daar het namelijk een betonnen, vierkante gebouw van tig verdiepingen hoog was. Maar wie ben ik om hier, in een land waar men al eeuwen lang duizenden tempels bouwt over te oordelen?! Anyway, voor ons betekende dit een gratis lunch. Na plaats te hebben genomen tussen de locals was het eten tot je niet meer kunt. Of sterker nog, eten tot er niet meer werd opgeschept. En dat duurde wel even. Gelukkig wisten we de lieve kokkin na ronde nummer 4 ervan te overtuigen dat we ECHT niet meer konden en verlieten we het pand met een (te) goed gevulde maag en een hele ervaring rijker!
Hsipaw was ook de ‘place to be’ voor de start van onze tweede trekking. Door alle horrorverhalen van andere trekkers (uitval door uitdroging, hitte en zonnesteken) gingen wij op pad, gewapend met 3 liter water, zonnebrandcrème, pet en lange mouwen. Gelukkig wisten we heelhuids onze sleeping village te bereiken. Toen we aankwamen in het dorp bleken alle locals druk in de weer met de voorbereidingen voor een festival wat een aantal dagen later zou plaatsvinden: de plaatselijke tempel had een nieuwe poort gekregen. Dat moest natuurlijk groots gevierd worden! Wij waren nogal sarcastisch, totdat onze gids vertelde dat dit feest maar één keer in de 100 jaar voorkwam. Oké, die poort was toch iets belangrijker dan wij dachten!
Na alle nieuwe indrukken en inspirerende verhalen van Mrs. Popcorn, Mr. Books en Ella, de vrouw van de zoon van de prins van Hsipaw, werd het tijd om dit stadje te verlaten. En dat betekende niet alleen het afscheid van Hsipaw, maar ook het afscheid van de Israëlische meiden. Zij gingen door naar Vietnam en ik bleef nog even in Burma. Als ‘echte’ traveller weet ik inmiddels dat afscheid nemen niet bestaat, maar alles behalve leuk is. Gelukkig weet ik ook dat op het afscheid nemen van de één, nieuwe contacten volgen. Zo ook nu, binnen no time had ik weer een nieuwe travel buddy: de Zwitserse Alexandra. Samen gingen we op naar het zuidelijk gelegen Mawlamyine. Na een busrit van 24 uur kwamen we met opgezwollen voeten vermoeid aan. Snel nog even een dinertje en op naar bed! Want de volgende dag stond er een bezoek aan het klooster op de planning. Het Pa-Auk Forest Monastery was zo groot en interessant, met alle medidatieruimtes, de bungalows van de monniken, de gigantische keuken en het praatje met de ‘hoofd-non’, dat de twee uur durende trip eindigde in een dagtrip. Maar mét aangeboden, dus gratis lunch! Het boeddhisme begin ik steeds meer te waarderen ;).
Per boot gingen we de volgende dag naar Hpa An. Staat Burma op je bucket list? Dan is Hpa An werkelijk een must see! Het is authentiek en echt Burma. Het kleine dorpje heeft niet meer te bieden dan een local market, moskee(!), enkele kloosters, eetstandjes en een mooie omgeving! Na een paar dagen relaxen, met de locals ‘praten’ en van het Burmese leven (en eten) te hebben genoten ging ik alleen verder naar de Burmese hoofdstad Yangon. Uiteraard per local bus. In plaats van slechte karaoke soaps was er dit keer een monnikengebed op tv te zien, en te horen... Ik weet nog niet wat erger is!
Hoewel ik minder goede verhalen over Yangon heb gehoord, beviel deze stad mij eigenlijk wel. De locatie van mijn bezemkast (echt waar, meer dan dat kon je mijn hotelkamer niet noemen. Er paste net een eenpersoonsbed en mijn backpack in. Maar wel voor een zacht prijsje, ‘maar’ $12,- per nacht.) was lekker centraal. Links lag het Chinese district, rechts het Indiase en rondom tref je Britse koloniale invloeden aan. Oftewel, variatie in eten en culturen genoeg! Om mezelf te entertainen besloot ik samen met mijn trouwe, beste vrienden ‘Lonely’ en ‘Planet’ de stad te verkennen. Dat bleek meer dan leuk en alles behalve lonely! De vriendelijkheid en interesse van de Burmezen is zo hartverwarmend, waardoor je je geen seconde alleen voelt. Al vond ik de interesse van één monnik wel iets té enthousiast: “I can show you the Shwedagon pagoda, I have a car. Come and we’ll go there”. Maar vooruit, hij zal het goed bedoeld hebben..;).
Na een maand in dit prachtige land te hebben gereisd, werd het tijd om het te verlaten. Burma, met al haar historie, was een heel indrukwekkende ervaring. Het land is duidelijk nog ‘upcoming’ en in ontwikkeling. De jarenlange isolering heeft geleid tot een ‘zwakke’ positie van de bevolking. En terwijl de onderdrukking van het militaire regime nog steeds voelbaar is, neemt de angst ervoor af. De Chinese moderne invloeden daarnaast, passen eigenlijk nog niet in het onderontwikkelde straatbeeld en ook toeristen zijn in het overgrote deel van Burma nog geen gewoonte. Dit is zowel voor de toeristen als de bewoners een heel nieuwe ervaring, maar zeker niet minder leuk! Ik heb bewondering voor de locals die ondanks alle (recente) historie kansen zien, mogelijkheden om in dit land vooruit te kijken en komen. En stukje bij beetje gaat dat lukken!
“Birma, Burma of Myanmar?! In the end it doesn’t matter, we all mean the same”. Ik heb genoten van de hartverwarmende Burmese mensen, het mooie landschap en natuurlijk de lekkernijen. Ceizu Tinbade!
Niewsgierig naar de foto's?
https://www.facebook.com/media/set/?set=a.717382214990137.1073741836.100001550954618&type=1&l=96576520f4
Dus…. Terug naar 19 februari, Bangkok Airport. Nadat ik nieuwe Japanse vrienden had gemaakt, mijn vieze Thaise Bath om had gewisseld voor ‘crispy’ Dollars en een ontbijtje had gedeeld met Achmed, de Maleisische professor, kon het boarden beginnen. Op naar Mandalay, op naar een nieuw avontuur!
Ook deze keer begon het avontuur al onderweg. Dankzij mijn buurman Raju was ik binnen 1,5 uur volledig op de hoogte van alle ins en outs over Burma. En deze kennis zou nog wel eens van pas kunnen komen, want na al die witte, relaxte stranden zou Burma even switchen zijn. Op Mandalay werd ik als eerst verwelkomt door niet werkende ATM’s en vervolgens een overvolle bus én hitte (al is dat tegenwoordig niets nieuws meer, maar wennen is het elke keer weer wel…!) Dat gaat nog leuk worden… En dat werd het! 1,5 dag sightseeing in Mandalay bevestigde dit: In Burma dragen mannen lange rokken, ‘Longji’s’, hebben rode tanden van het kauwen op betelnut en lopen vrouwen rond met modder op hun gezicht, ‘Thanaka’. Overal zie je gouden stoepa’s, heel veel monniken, roze nonnen en vind je Chai tea met (Indian) sweets.
De monniken zijn overigens wel heel toegankelijk, veel meer dan ik verwachtte! “Where you from?”, “Where you go?” was mijn eerste kennismaking met twee volwassen, giechelende(!) monniken.
Bij mijn tweede kennismaking kwam ik erachter dat ze ook veel moderner waren dan ik dacht! Monniken en nonnen met smartphones en selfies! En mijn derde kennismaking was er één die volgens mij valt onder rebels: een monnik hand in hand met zijn (niet-non zijnde) vriendin. Nogmaals dit zou leuk worden!
Mandalay achterlatend ging ik met een super chique nachtbus (serieus, Burmezen weten pas écht wat service is!) op naar Kalaw. In Kalaw werd ik na drie uur slaap herenigd met de Israëlische meiden die ik in Laos heb leren kennen en kon ik direct door naar de trekking. (slapen doen we wel in Nederland). Over bergen, door het bos en in de brandende zon (39 graden) gingen we op weg naar de plek waar we zouden overnachten; een klein local dorpje met wel tien huizen, toe maar! Helaas hadden ze er echter weer geen matrassen (of te wel: slapen op de grond), geen douche (maar ach, wie heeft dat nodig na een dag zwetend door de natuur trekken?!) en geen wc (dat is tenslotte zo overrated). Dus gewoon even wassen en tandenpoetsen buiten bij de bron, máár wel onder één van de mooiste sterrenhemels, elk nadeel heeft zijn voordeel!
Dag 2 was eigenlijk hetzelfde als dag 1, maar dan met minder bos en meer hitte. Na acht uur lopen -de gids vond dat we fit genoeg waren om de langere route te lopen- kwamen we als kreeftjes aan op onze plaats van bestemming. De belachelijke hoed en lange mouwen van de gids leken opeens toch zo gek niet meer. Volgende keer maar iets minder eigenwijs doen… na nóg een dag lopen hadden we eindelijk ons eindpunt bereikt: Inle Lake. Het leven speelt zich hier in en rond het water af. Waar andere Aziatische kinderen worden grootgebracht op een motorbike, leren de kids hier direct een boot besturen.
In een klein houten bootje voeren we tussen drijvende akkerbouw en huizen op palen het meer over.
Maar tegenwoordig staat bijna alles wat bijzonder is gelijk aan toeristisch. Zo ook hier. De mooie omgeving van het Inle Lake is inmiddels één van de toeristische trekpleisters van Burma geworden. En waar (veel) toeristen zijn, zijn ‘tourist traps’ a.k.a. de tours waar de locals je van alles proberen te verkopen. En die tours hebben wij als echte toeristen uiteraard gedaan. In een bootje gingen we langs alle sightseeing-plekken: van silver smith naar umbrella factory naar sigar making shop enzovoorts enzovoorts. Na zo’n zes stops waren we er wel klaar mee en hebben de boatdriver vriendelijke doch dwingend gevraagd ons terug te brengen. We zijn tenslotte Israëlisch en Nederlands.. kijken, kijken, niet kopen (en serieus, Israëliërs zijn nog erger dan wij!)
Om naast bootjes en local shops nog wat meer van de omgeving te zien, besloten we naar de plaatselijk ‘winery’ te gaan. Dus zaten we om 11.00 uur ’s ochtends vrolijk (hoe kan het anders op dit tijdstip?!) aan de wijn. En ik kan je verzekeren, een Burmees Chardonnaytje doet zeker niet onder voor een Franse.
Omdat Burmezen de voorkeur geven aan nachtbussen ging de reis door Burma diezelfde avond verder naar Bagan, de tempelstad. Om 03.00 uur stonden we in het “centrum” (de haakjes zijn nodig, want meer dan één straat is er niet). In plaats van tuktuk-drivers stond er deze keer een hele zwerm aan horsecar-drivers op ons te wachten. Al klinkt een horsecar decadent, veel luxer dan een tuktuk was het echter niet. Maar who cares?! Het was weer eens wat nieuws! Hup paardje, hup!
Na een paar uur slaap waren we de volgende ochtend klaar om dui-zen-den (!) tempels te verkennen. Als echte Nederlander vond ik dat we dat wel per fiets konden doen. En een beetje beweging kan tenslotte ook geen kwaad. Helaas was ik alleen wel ‘even vergeten’ dat het klimaat in Burma nét iets anders is dan in Nederland… En na twee uur fietsen werden we dan ook gedwongen een break te nemen… voor de rest van de middag. Naja, dan maar genieten van de Burmese lekkernijen, ach wat vervelend!
Na een geweldige sunset, was het de volgende ochtend om 05.30 uur (de zon gaat op voor niets, maar je moet er wel iets voor over hebben ;) ) tijd voor een geweldige sunrise die zich uitstrekte over de vele tempels.
Van het ‘populaire’ Bagan gingen we door naar het pitoreske Pyin Oo Lynn en vervolgens naar het net zo mooie en authentieke Hsipaw. In deze stadjes staat de tijd een beetje stil, kan je voor $0,50 ‘dineren’ en kijken mensen je nog verwonderd en heel nieuwsgierig na.
Gelukkig spraken we inmiddels al twee (!) woorden Burmees (hello en thank you), waardoor een gesprek aanknopen ook hier geen enkel probleem was. En het eten bestellen ging ook steeds soepeler, want met universele hand- en voetgebaren kom je heel ver weet ik inmiddels!
In Hsipaw dachten we eindelijk weer eens te kunnen uitslapen. Tot we om 05.30 uur gewekt werden door ‘werelds vreselijkste kattengejank’. “Nee he, is het nú al tijd voor de monniken om het gebed voor te dragen?!” Aangezien slapen toch niet meer lukte, besloten we een kijkje te gaan nemen. Het kattengejank bleek muziek te zijn tijdens de inwijdingsceremonie van een nieuwe tempel in het stadje. Zelf moet ik toegeven er niet direct een tempel in te herkennen, daar het namelijk een betonnen, vierkante gebouw van tig verdiepingen hoog was. Maar wie ben ik om hier, in een land waar men al eeuwen lang duizenden tempels bouwt over te oordelen?! Anyway, voor ons betekende dit een gratis lunch. Na plaats te hebben genomen tussen de locals was het eten tot je niet meer kunt. Of sterker nog, eten tot er niet meer werd opgeschept. En dat duurde wel even. Gelukkig wisten we de lieve kokkin na ronde nummer 4 ervan te overtuigen dat we ECHT niet meer konden en verlieten we het pand met een (te) goed gevulde maag en een hele ervaring rijker!
Hsipaw was ook de ‘place to be’ voor de start van onze tweede trekking. Door alle horrorverhalen van andere trekkers (uitval door uitdroging, hitte en zonnesteken) gingen wij op pad, gewapend met 3 liter water, zonnebrandcrème, pet en lange mouwen. Gelukkig wisten we heelhuids onze sleeping village te bereiken. Toen we aankwamen in het dorp bleken alle locals druk in de weer met de voorbereidingen voor een festival wat een aantal dagen later zou plaatsvinden: de plaatselijke tempel had een nieuwe poort gekregen. Dat moest natuurlijk groots gevierd worden! Wij waren nogal sarcastisch, totdat onze gids vertelde dat dit feest maar één keer in de 100 jaar voorkwam. Oké, die poort was toch iets belangrijker dan wij dachten!
Na alle nieuwe indrukken en inspirerende verhalen van Mrs. Popcorn, Mr. Books en Ella, de vrouw van de zoon van de prins van Hsipaw, werd het tijd om dit stadje te verlaten. En dat betekende niet alleen het afscheid van Hsipaw, maar ook het afscheid van de Israëlische meiden. Zij gingen door naar Vietnam en ik bleef nog even in Burma. Als ‘echte’ traveller weet ik inmiddels dat afscheid nemen niet bestaat, maar alles behalve leuk is. Gelukkig weet ik ook dat op het afscheid nemen van de één, nieuwe contacten volgen. Zo ook nu, binnen no time had ik weer een nieuwe travel buddy: de Zwitserse Alexandra. Samen gingen we op naar het zuidelijk gelegen Mawlamyine. Na een busrit van 24 uur kwamen we met opgezwollen voeten vermoeid aan. Snel nog even een dinertje en op naar bed! Want de volgende dag stond er een bezoek aan het klooster op de planning. Het Pa-Auk Forest Monastery was zo groot en interessant, met alle medidatieruimtes, de bungalows van de monniken, de gigantische keuken en het praatje met de ‘hoofd-non’, dat de twee uur durende trip eindigde in een dagtrip. Maar mét aangeboden, dus gratis lunch! Het boeddhisme begin ik steeds meer te waarderen ;).
Per boot gingen we de volgende dag naar Hpa An. Staat Burma op je bucket list? Dan is Hpa An werkelijk een must see! Het is authentiek en echt Burma. Het kleine dorpje heeft niet meer te bieden dan een local market, moskee(!), enkele kloosters, eetstandjes en een mooie omgeving! Na een paar dagen relaxen, met de locals ‘praten’ en van het Burmese leven (en eten) te hebben genoten ging ik alleen verder naar de Burmese hoofdstad Yangon. Uiteraard per local bus. In plaats van slechte karaoke soaps was er dit keer een monnikengebed op tv te zien, en te horen... Ik weet nog niet wat erger is!
Hoewel ik minder goede verhalen over Yangon heb gehoord, beviel deze stad mij eigenlijk wel. De locatie van mijn bezemkast (echt waar, meer dan dat kon je mijn hotelkamer niet noemen. Er paste net een eenpersoonsbed en mijn backpack in. Maar wel voor een zacht prijsje, ‘maar’ $12,- per nacht.) was lekker centraal. Links lag het Chinese district, rechts het Indiase en rondom tref je Britse koloniale invloeden aan. Oftewel, variatie in eten en culturen genoeg! Om mezelf te entertainen besloot ik samen met mijn trouwe, beste vrienden ‘Lonely’ en ‘Planet’ de stad te verkennen. Dat bleek meer dan leuk en alles behalve lonely! De vriendelijkheid en interesse van de Burmezen is zo hartverwarmend, waardoor je je geen seconde alleen voelt. Al vond ik de interesse van één monnik wel iets té enthousiast: “I can show you the Shwedagon pagoda, I have a car. Come and we’ll go there”. Maar vooruit, hij zal het goed bedoeld hebben..;).
Na een maand in dit prachtige land te hebben gereisd, werd het tijd om het te verlaten. Burma, met al haar historie, was een heel indrukwekkende ervaring. Het land is duidelijk nog ‘upcoming’ en in ontwikkeling. De jarenlange isolering heeft geleid tot een ‘zwakke’ positie van de bevolking. En terwijl de onderdrukking van het militaire regime nog steeds voelbaar is, neemt de angst ervoor af. De Chinese moderne invloeden daarnaast, passen eigenlijk nog niet in het onderontwikkelde straatbeeld en ook toeristen zijn in het overgrote deel van Burma nog geen gewoonte. Dit is zowel voor de toeristen als de bewoners een heel nieuwe ervaring, maar zeker niet minder leuk! Ik heb bewondering voor de locals die ondanks alle (recente) historie kansen zien, mogelijkheden om in dit land vooruit te kijken en komen. En stukje bij beetje gaat dat lukken!
“Birma, Burma of Myanmar?! In the end it doesn’t matter, we all mean the same”. Ik heb genoten van de hartverwarmende Burmese mensen, het mooie landschap en natuurlijk de lekkernijen. Ceizu Tinbade!
Niewsgierig naar de foto's?
https://www.facebook.com/media/set/?set=a.717382214990137.1073741836.100001550954618&type=1&l=96576520f4
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
