Namasté dhai’s & didi’s, mero naam Leela ho!
Door: Linda
Blijf op de hoogte en volg Linda
01 November 2013 | Nepal, Kathmandu
Door slechte internetverbindingen heb ik eigenlijk nog geen verhaal kunnen schrijven, en dan vliegt de tijd…. Inmiddels zit ik al ruim twee weken in Nepal! Laten we bij het begin beginnen!
Na een hoop heen en weer gemail volgde op Kuala Lumpur Airport de kennismaking tussen Lauren en mij. Dat voelde meteen vertrouwd! Gelukkig, een goed begin is tenslotte het halve
(vrijwilligers-)werk! Lauren en ik zijn volunteer-collega’s van elkaar en inmiddels goede reis-maatjes geworden. Gezellig dus!
Nadat Lauren direct na aankomst in Nepal werd opgelicht bij het plaatselijke GWK-kantoortje, zijn we op zoek gegaan naar onze host-family, welke we eerst straal voorbij liepen. Iedereen heeft hier ten slotte zwart haar en bruine ogen... Na wat onzekere momenten hadden we ze dan toch gevonden en werden we hartelijk onthaald door de hele familie Shrestha met Rajesh aan het hoofd.
Van Kathmandu Airport naar het huis van Rajesh ging de Nepalese wereld voor ons open. De verwachte chaos gecombineerd met nieuwe indrukken maakten het geheel onwerkelijk. Als twee beduusde kleine meisjes zaten we achterin de auto. WE ZIJN IN NEPAL!!!
Bij Rajesh aangekomen hebben we eerst onze spullen naar de slaapplek gebracht: een soort zolderkamer in een schuur met kieren en een hard ‘iets’ wat ons matras bleek te zijn. Maar ach, we hadden ons al op minder luxe ingesteld. Dat er muizen waren, gehoord van andere vrijwilligers, kon er ook nog wel bij. Echter, toen we na c.q. twee uur in onze kamer terug kwamen lag Lauren’s sok in een hoek. Naja, sok?! Datgeen wat er van over was.. We kwamen erachter dat muizen gelijk stonden aan ratten. Als klap op de vuurpijl hoorden we dat een andere vrijwilligster de zaterdag ervoor wakker was geworden met een rat op haar buik. Dit ging ons voor ons eerste nachtje toch net iets te ver en hebben Rajesh vriendelijk gedwongen een alternatief te zoeken: een kamer bij hem in huis. Priiiiiima!
Vanaf deze eerste Nepal-dag gaan we trouwens door het leven als Lalita Thang (Lauren) en Leela Lama (Linda). De Nepalese Jut & Jul is hiermee een feit! Can’t resist them!
De volgende dagen stonden in het teken van kennismaken met de Nepalese cultuur. Overbodig? Nee!
De Nepalese taal is best verwarrend met al die jo’s en ho’s, ‘even’ boodschappen doen op de lokale markt kost je ook gemiddeld vijf uur, eten met enkel je rechterhand is lastiger dan het lijkt; hele technieken gaan er aan vooraf, Nepalees flirten: luidruchtig rochelen, spugen en doen alsof je niet kijkt en toiletpapier ontbreekt daar waar het zou moeten zijn.
Best vermoeiend al deze eerste indrukken! Gelukkig kent de Nepalese cultuur geen nachtleven, dus hoppa lekker om 21.00 uur naar bed (echter, ze staan ook om 05.00 uur weer op… ben blij dat ik wat dat betreft geen Nepalees ben).
Over de Nepalese cultuur gesproken, we vielen met onze neus in de boter (rijst), het grootste festival van Nepal, Dasain, was in volle gang. Gezellig met de hele familie Shrestha aan de rijst, snacks en zelfgemaakte pruimenwijn (80% vol…).
Eén van de grootste eyeopeners van de eerste week was het bezoek aan het (volgens Nepalese begrippen goede) ziekenhuis. Lees: open air, kaal, zuurstoftanks en heel veel jonge zusters die je achtervolgen. Wel waren er opmerkelijk weinig patiënten. Maar dit bleek zo te zijn vanwege het festival, iedereen blijft dan gezellig thuis tot na het festival…. De kennismaking met de ‘chief of nurses’ was ook opmerkelijk te noemen. “Do you have a medical background?” “No.” “Oh, that doesn’t matter, you can still work here!” “Ok, uuuuuh, we’ll think about it…”
Een andere ‘eerste keer’-ervaring was reizen met het openbaar vervoer. Heftig, maar leuk! Tussen de zwetende, 1x per week douchende Nepalezen hangend uit een meer dan overvol busje. Ons nieuwe motto was geboren: altijd blijven lachen! En gelukkig houden we ons daar veelvuldig aan ;). Zelfs als de bus na een uur wachten nog steeds niet komt en je besluit met zijn 6en (excl. chauffeur) 1 taxi te nemen. Bij iedere berg hebben we de oude, mini Suzuki moeten aanmoedigen met “You can do it!” Het kost wat moeite, maar dan kom je wel thuis!
Tot de kennismaking met de Nepalese cultuur behoorde ook onze eerste hikingtour: urenlang uber sportief wandelen en daarna lekker niet douchen.
De verhouding roepie-euro is soms nog wel wat verwarrend. Lalita tijdens boodschappen doen: “20 roepie?! Dat ga ik echt niet betalen!” Leela: “Nee, nee echt niet!” Lees: €0,15.
Naast alle culturele kennismakingen hebben we ook Kathmandu ontdekt. Vele kleine, chaotische straatjes met overal mensen, motors, getoeter en gerochel. En tempels, heel veel tempels. Twee van de grootste stoepa’s – Buddhanath en Swayambhunath – waren super indrukwekkend! Wel neemt het bezoeken de nodige tijd in beslag, aangezien je enkel met de klok mee mag lopen. Even snel teruglopen om te pinnen is er dus niet bij. De vele tempels op straat bepalen dan ook je looproute, “Oh omlopen, tempel.”
Ook de Nepalese boys zijn niet onontdekt gebleven. Zo lelijk zijn ze eigenlijk zo net nog niet (of misschien hebben we inmiddels al te veel rijst gegeten…).
Zondag 20 oktober was het na een week integreren in de Nepalese cultuur dan eindelijk zo ver: de start van ons volunteer-avontuur in Panauti. Opgehaald door Himal (de 27!-jarige eigenaar van het weeshuis) en twee vrienden voor de mental support gingen we, wederom in een mini Suzuki, op pad. De avond van tevoren gaf een oud vrijwilliger ons nog de gouden tip luizenshampoo mee te nemen….
yes, op naar Panauti!
Na een hoop heen en weer gemail volgde op Kuala Lumpur Airport de kennismaking tussen Lauren en mij. Dat voelde meteen vertrouwd! Gelukkig, een goed begin is tenslotte het halve
(vrijwilligers-)werk! Lauren en ik zijn volunteer-collega’s van elkaar en inmiddels goede reis-maatjes geworden. Gezellig dus!
Nadat Lauren direct na aankomst in Nepal werd opgelicht bij het plaatselijke GWK-kantoortje, zijn we op zoek gegaan naar onze host-family, welke we eerst straal voorbij liepen. Iedereen heeft hier ten slotte zwart haar en bruine ogen... Na wat onzekere momenten hadden we ze dan toch gevonden en werden we hartelijk onthaald door de hele familie Shrestha met Rajesh aan het hoofd.
Van Kathmandu Airport naar het huis van Rajesh ging de Nepalese wereld voor ons open. De verwachte chaos gecombineerd met nieuwe indrukken maakten het geheel onwerkelijk. Als twee beduusde kleine meisjes zaten we achterin de auto. WE ZIJN IN NEPAL!!!
Bij Rajesh aangekomen hebben we eerst onze spullen naar de slaapplek gebracht: een soort zolderkamer in een schuur met kieren en een hard ‘iets’ wat ons matras bleek te zijn. Maar ach, we hadden ons al op minder luxe ingesteld. Dat er muizen waren, gehoord van andere vrijwilligers, kon er ook nog wel bij. Echter, toen we na c.q. twee uur in onze kamer terug kwamen lag Lauren’s sok in een hoek. Naja, sok?! Datgeen wat er van over was.. We kwamen erachter dat muizen gelijk stonden aan ratten. Als klap op de vuurpijl hoorden we dat een andere vrijwilligster de zaterdag ervoor wakker was geworden met een rat op haar buik. Dit ging ons voor ons eerste nachtje toch net iets te ver en hebben Rajesh vriendelijk gedwongen een alternatief te zoeken: een kamer bij hem in huis. Priiiiiima!
Vanaf deze eerste Nepal-dag gaan we trouwens door het leven als Lalita Thang (Lauren) en Leela Lama (Linda). De Nepalese Jut & Jul is hiermee een feit! Can’t resist them!
De volgende dagen stonden in het teken van kennismaken met de Nepalese cultuur. Overbodig? Nee!
De Nepalese taal is best verwarrend met al die jo’s en ho’s, ‘even’ boodschappen doen op de lokale markt kost je ook gemiddeld vijf uur, eten met enkel je rechterhand is lastiger dan het lijkt; hele technieken gaan er aan vooraf, Nepalees flirten: luidruchtig rochelen, spugen en doen alsof je niet kijkt en toiletpapier ontbreekt daar waar het zou moeten zijn.
Best vermoeiend al deze eerste indrukken! Gelukkig kent de Nepalese cultuur geen nachtleven, dus hoppa lekker om 21.00 uur naar bed (echter, ze staan ook om 05.00 uur weer op… ben blij dat ik wat dat betreft geen Nepalees ben).
Over de Nepalese cultuur gesproken, we vielen met onze neus in de boter (rijst), het grootste festival van Nepal, Dasain, was in volle gang. Gezellig met de hele familie Shrestha aan de rijst, snacks en zelfgemaakte pruimenwijn (80% vol…).
Eén van de grootste eyeopeners van de eerste week was het bezoek aan het (volgens Nepalese begrippen goede) ziekenhuis. Lees: open air, kaal, zuurstoftanks en heel veel jonge zusters die je achtervolgen. Wel waren er opmerkelijk weinig patiënten. Maar dit bleek zo te zijn vanwege het festival, iedereen blijft dan gezellig thuis tot na het festival…. De kennismaking met de ‘chief of nurses’ was ook opmerkelijk te noemen. “Do you have a medical background?” “No.” “Oh, that doesn’t matter, you can still work here!” “Ok, uuuuuh, we’ll think about it…”
Een andere ‘eerste keer’-ervaring was reizen met het openbaar vervoer. Heftig, maar leuk! Tussen de zwetende, 1x per week douchende Nepalezen hangend uit een meer dan overvol busje. Ons nieuwe motto was geboren: altijd blijven lachen! En gelukkig houden we ons daar veelvuldig aan ;). Zelfs als de bus na een uur wachten nog steeds niet komt en je besluit met zijn 6en (excl. chauffeur) 1 taxi te nemen. Bij iedere berg hebben we de oude, mini Suzuki moeten aanmoedigen met “You can do it!” Het kost wat moeite, maar dan kom je wel thuis!
Tot de kennismaking met de Nepalese cultuur behoorde ook onze eerste hikingtour: urenlang uber sportief wandelen en daarna lekker niet douchen.
De verhouding roepie-euro is soms nog wel wat verwarrend. Lalita tijdens boodschappen doen: “20 roepie?! Dat ga ik echt niet betalen!” Leela: “Nee, nee echt niet!” Lees: €0,15.
Naast alle culturele kennismakingen hebben we ook Kathmandu ontdekt. Vele kleine, chaotische straatjes met overal mensen, motors, getoeter en gerochel. En tempels, heel veel tempels. Twee van de grootste stoepa’s – Buddhanath en Swayambhunath – waren super indrukwekkend! Wel neemt het bezoeken de nodige tijd in beslag, aangezien je enkel met de klok mee mag lopen. Even snel teruglopen om te pinnen is er dus niet bij. De vele tempels op straat bepalen dan ook je looproute, “Oh omlopen, tempel.”
Ook de Nepalese boys zijn niet onontdekt gebleven. Zo lelijk zijn ze eigenlijk zo net nog niet (of misschien hebben we inmiddels al te veel rijst gegeten…).
Zondag 20 oktober was het na een week integreren in de Nepalese cultuur dan eindelijk zo ver: de start van ons volunteer-avontuur in Panauti. Opgehaald door Himal (de 27!-jarige eigenaar van het weeshuis) en twee vrienden voor de mental support gingen we, wederom in een mini Suzuki, op pad. De avond van tevoren gaf een oud vrijwilliger ons nog de gouden tip luizenshampoo mee te nemen….
yes, op naar Panauti!
-
01 November 2013 - 18:03
Tosca:
Have fun in Panauti!!! Tip van mama: was je haar met een paar druppels tea tree oil! Dit werkt preventief tegen luizen!! En misschien ook tegen ratten.... -
01 November 2013 - 18:27
Jeanette:
Hoi Linda, wat leuk om eindelijk wat van je te horen. Heftig allemaal , respect ik doe het je niet na. Het idee al ...muizen...ratten nee niks voor mij. Lieve groetjes en heel veel plezier. -
01 November 2013 - 22:20
Mama:
Hoi Linda, leuk verhaal. Ben heel blij dat alles goed is. Rijst dieet is zo erg nog niet. Straks thuis krijg je aardappel-dieet. Trouwens dat gerochel (spugen) doen de boeddhisten voor buitenlanders om de boze geesten te verdrijven.
Doe ook lalitha Tihange ook de groeten en geniet de tijd.
Mama -
02 November 2013 - 01:32
Else:
Hoi Linda,
Wat klinkt het allemaal leuk daar! (En bekend!) Rajesh's pruimenwijn, hoe kon ik die nu bijna vergeten zijn! :-)
Geniet in Panauti met de kinderen!!
Groetjes,
Ekta-didi ;-) -
02 November 2013 - 08:58
Robin:
He Lin!
Wat een avonturen al in de eerste 2 weken! En Leela Lama klinkt zo verkeerd nog niet ;-) Ik vind het knap hoe je omgaat met deze nieuwe cultuur. Kan me voorstellen dat je je soms even achter je oor moet krabben haha. Ik zou net zo reageren. Vooral op de ratten en de luizen...
Geniet van Panauti en ik kijk uit naar je volgende verslag!
Dikke knuffel,
Robin -
02 November 2013 - 09:53
Rob:
Geweldig geschreven, introductie is dus niet overbodig. Succes -
06 November 2013 - 16:28
Bertus:
Beste linda, wat geweldig dit allemaal te lezen, het lijkt wel of ik even terug ben in Nepal..een geweldige ervaring..... en hoezo even uit de comfort zone...als je in Nepal geweest bent weet je echt wel.... hoe vreselijk goed we het in NL hebben. Maar soms moet je even bijkomen met een westers warm bad /eten en koffie (wijn/bier) anders hou je het echt niet vol. Ben je ook nog buiten de omgeving van Kathmandu geweest Pokhara of zo ?
groet Bertus (DSV)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
